[15] LENT 2024 | Christ our pasch is Risen, let us rejoice. Hallelujah

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[15] LENT 2024 | Christ our pasch is Risen, let us rejoice. Hallelujah

The last time she had touched her son, Mary was holding his dead body in her lap before his burial. Now she is embracing him, risen and full of new life. We can never fully understand the Resurrection, but we can ask for the grace to feel the joy of the risen Jesus. As we shared his sorrow and anguish, we seek to feel the great joy of the Risen one.

The Gospels, so attentive to narrate the passion in the smallest details, surprise us by not describing at all how the resurrection took place. They only say that the women who went to anoint Jesus’  body only found an empty tomb, but then go on to tell us what happened when the Risen Jesus meets his friends. They do not recognise him at first, even though they were seeking him.

The Risen Jesus brings consolation and solace to those who were sorrowful at his absence, he brings clarity and confirmation to the faith and love of his followers. He also sends all those he meets to proclaim this great event: the one who was killed unjustly is now alive, forever.

The Acts of the Apostles, which we will read at mass in the weeks after Easter, describe how faithful the first Christians were to this mission. They preached Christ, the promised one who was killed by the authorities, but is now alive, he is risen! We can guarantee this is so, because we were with him, we saw him, we heard him speak, we shared his food. They barely spoke of anything else.

This is our mission too. We need to ask ourselves how faithful we are to proclaim Jesus as the Risen one, or whether we speak and think of it only once a year. In a world riven by war, when the land where all this took place is drowned in violence and hatred, what better sign of hope can we give than the fact that one of us has overcome even death?

To do this effectively, we need, like to apostles, to be witnesses to the Resurrection, to be able to say, We have met the Risen Jesus, we know he is alive. He is my consolation, the basis of my hope and love.

May we be able to say and feel, Jesus, our pasch is Risen. Let us rejoice and be glad. Hallelujah.

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today let yourself be transported to the glorious moment of the resurrection while listening to this beautiful instrumental piece by Ennio Morricone – from ‘Secret of the Sahara’.

_________

[15] Cristo nostra Pasqua è Risorto, rallegriamoci. Alleluia

L’ultima volta che aveva toccato suo figlio Maria lo sosteneva sul grembo prima della sepoltura. Ora lo abbraccia risorto e pieno di vita nuova. Non capiremo mai completamente la Resurrezione, ma possiamo chiedere la grazia di sentire la gioia di Gesù risorto. Come abbiamo condiviso il suo dolore e la sua angoscia, ora chiediamo di sentire la sua grande gioia di Risorto.

I Vangeli, così attenti nel narrare la passione nei minimi dettagli, ci sorprendono nel non descrivere affatto come sia avvenuta la resurrezione. Ci dicono solamente che le donne, che erano andate per ungere il corpo di Gesù, hanno trovato la tomba vuota, ma poi continuano raccontando di quando Gesù Risorto incontra i suoi amici. Di come all’inizio non lo riconoscano, sebbene lo stiano cercando.

Gesù Risorto porta consolazione e conforto a coloro che erano tristi per la sua mancanza, porta luce e conferma alla fede e all’amore dei suoi discepoli. Egli inoltre manda tutti quelli che incontra ad annunciare questo grande evento: Colui che era stato ucciso ingiustamente ora è vivo, per sempre.

Gli Atti degli Apostoli, che leggeremo nelle messe delle settimane dopo Pasqua, descrivono come i primi cristiani siano stati fedeli a questa missione. Essi annunciano: il Cristo, il messia promesso, è stato ucciso dalle autorità, ma ora è vivo, è risorto! Noi possiamo testimoniarlo, perché eravamo con Lui, lo abbiamo visto, lo abbiamo udito parlare, abbiamo condiviso il cibo con Lui. Non riescono a parlare d’altro.

Questa è anche la nostra missione. Abbiamo bisogno di chiederci quanta fede abbiamo da proclamare Gesù come il Risorto, o se ne parliamo e ci pensiamo solo una volta l’anno. In un mondo lacerato dalla guerra, dove la terra in cui tutto questo è accaduto è immersa nella violenza e nell’odio, quale maggior segno di speranza possiamo offrire se non che uno di noi ha vinto persino la morte?

Per farlo davvero abbiamo bisogno, come gli apostoli, di essere testimoni della resurrezione, di poter dire: abbiamo incontrato Gesù Risorto, sappiamo che Egli è vivo. Lui è la mia consolazione, il fondamento della mia speranza e dell’amore.

Che possiamo davvero dire e di sentire che Gesù, nostra Pasqua, è Risorto. Rallegriamoci ed esultiamo. Alleluia.

_______

[15] Krishti Pashka jonë u ngjall, le të gëzojmë. Aleluja

Herën e fundit që kishte prekur djalin e saj, Maria e mbajti trupin e tij të pajetë në prehër para varrimi i tij .Tani ajo po e përqafon, i ringjallur dhe plot jetë të re. Ne kurrë nuk mundemi të kuptojmë plotësisht Ringjalljen, por ne mund të kërkojmë hirin për të ndjerë gëzimin e Jezusit të ringjallur. Ndërsa ndamë pikëllimin dhe ankthin e tij, tani kërkojmë të ndjejmë gëzimin e madh të një të Ngjallurit.

Ungjijtë, aq të vëmendshëm për të rrëfyer mundimin në detajet më të vogla, na befasojnë ne ate qe nuk përshkruajne fare se si ndodhi ringjallja. Thonë vetëm se gratë që shkuan për të vajosur trupin e Jezusit gjeten vetëm varrin bosh, por pastaj vazhdojnë të na tregojnë se çfarë ndodhi kur Jezusi i Ngjallur takon miqtë e tij. Ata nuk do ta njohin në fillim, edhe pse po e kërkonin.

Jezusi i Ngjallur sjell ngushëllim dhe lehtësim për ata që ishin të pikëlluar nga Mungesa e tij, ai sjell qartësi dhe konfirmim në besimin dhe dashurinë e pasuesve të tij. Ai i dërgon gjithashtu të gjithë ata që i takon,për të shpallur këtë ngjarje të madhe: ai që u vra padrejtësisht është tani i gjallë, përgjithmonë.

Veprat e Apostujve, të cilat do t’i lexojmë në meshë në javët pas Pashkëve, përshkruajnë sa besnikë ishin të krishterët e parë ndaj këtij misioni. Ata predikuan Krishtin, të premtuarin ai i cili u vra nga autoritetet, por tani është gjallë, ai u ringjall! Ne mund ta garantojmë këtë, është kështu, sepse ishim me të, e pamë, e dëgjuam të fliste, ndamë ushqimin e tij. Mezi folën për ndonjë gjë tjetër.

Ky është edhe misioni ynë. Ne duhet të pyesim veten se sa besnikë jemi për të shpallur Jezusin, si një i vetëm , i Ngjalluri, apo nëse flasim dhe mendojmë për të vetëm një herë në vit. Në një botë të copetuar nga lufta, kur toka ku ndodhi e gjithë kjo është e mbytur në dhunë dhe urrejtje, çfarë më mirë si shenjë shprese mund të japim veç faktit që njëri prej nesh e ka mposhtur edhe vdekjen?

Për ta bërë këtë në mënyrë efektive, ne kemi nevojë, si apostujt, të jemi dëshmitarë të Ringjalljes, të jemi në gjendje të themi, Ne kemi takuar Jezusin e Ngjallur, ne e dimë se ai është gjallë. Ai është ngushëllimi im, ai  është baza e shpresës dhe dashurisë sime.

Le të jemi në gjendje të themi dhe të ndjejmë, Jezusi, Pashka jonë u ringjall. Le të gëzojmë e të galdojmë. Aleluja.

 

[14] LENT 2024 | We adore you, Christ, and praise you; because on your holy cross you have redeemed the world

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[14] LENT 2024 | We adore you, Christ, and praise you; because on your holy cross you have redeemed the world

‘All is completed’. And he lowered his head and gave up his spirit. The hour has come, and while it can seem the hour of his greatest humiliation and deepest suffering, Jesus can still say, All is completed. It is his hour of humiliation and suffering, but it is also the hour of his confirmation, the hour of his glory, when he is lifted up and proclaimed king of the Jews.

Today, Good Friday, we try hard to accompany Jesus on this journey, marked by deep suffering on all levels, yet also by fulfilment. We can never understand this mystery completely, and the only way to enter it is to let our gaze dwell on Jesus, as we open our hearts totally to what he is going through.

Celebrating the solemn Good Friday liturgy helps us understand better the meaning of this day, as we listen once more to the Passion narrative according to John and adore the cross, the tree of life, where the author of life shed his blood for me and for the rest of humanity, for the forgiveness of sin.

I will do my best to find time to be present in awe of this great mystery, of that grain of seed that dies to bear abundant fruit. My attention is wholly on Jesus as he undergoes his passion. I will return to those parts of the passion which touch me most, listen to music or look at a painting which help me express my deep feelings of sorrow and gratitude. The innocent one is humiliated and his very good deeds are used to deride and insult him, as he hangs on the Cross unable to defend himself.

I ask to feel sorrow and inner anguish for so much innocent suffering.

I contemplate too the suffering still present in our world, imploring God’s mercy, for, as St Paul says, He who did not spare his own Son, but gave him up for us all—how will he not also, along with him, graciously give us all things? (Rom8:32)

As I listen to Jesus proclaim that all he sought is now completed, I pray for real trust in God in suffering.

We adore you, Christ, and praise you; because on your holy cross you have redeemed the world.

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you 

This version of Adoramus was by Theodore Dubois Adoramus te (Latin, “We adore Thee”) is a stanza that is recited or sung mostly during the ritual of the Stations of the Cross. This prayer by St. Francis was inspired by the Antiphon: Adoramus te, Christe, et benedicimus tibi; quia per sanctam Crucem tuam redemisti mundi, which was part of the Liturgy for Good Friday.
Adoramus Te Christe
Et Benedicimus tibi
Quia per Sanctam Crucem Tuam
Redemisti mundum

English:
We Adore You O Christ
and We Bless You
Because by Your Holy Cross
You have redeemed the world

_________

[14] Ti adoriamo o Cristo e ti benediciamo, perché con la tua santa croce hai redento il mondo

‘Tutto è compiuto’. E, chinato il capo, consegnò lo spirito. E’ giunta  l’ora e, mentre appare come l’ora della sua più grande umiliazione e più profonda sofferenza, Gesù riesce a dire: tutto è compiuto. E’ l’ora della sua umiliazione e della sua sofferenza, ma è anche l’ora della conferma, l’ora della sua Gloria, in cui viene sollevato da terra e proclamato re dei Giudei.

Oggi, venerdì santo, cerchiamo con impegno di accompagnare Gesù in questo percorso, segnato da profonda sofferenza a tutti i livelli, ma anche dalla pienezza. Non riusciremo mai a capire completamente questo mistero e l’unico modo per entrarci è lasciare che il nostro sguardo si posi su Gesù, aprendo completamente il nostro cuore a ciò che Lui sta vivendo.

Celebrare la solenne liturgia del venerdi santo ci aiuterà a capire meglio il significato di questo giorno, ascoltando ancora una volta il racconto della Passione secondo Giovanni e adorando la croce, l’albero della vita, su cui l’autore della vita ha versato il suo sangue per me e per tutta l’umanità, per il perdono dei peccati.

Farò del mio meglio per trovare il tempo di mettermi con venerazione alla presenza di questo grande mistero, del seme di grano che muore per dare frutto abbondante. La mia attenzione sarà totalmente rivolta a Gesù che si sottomette alla passione. Ritornerò sui versetti della passione che mi toccano maggiormente, ascolterò della musica o guarderò dei dipinti che mi aiutino ad esprimere i profondi sentimenti di dolore e gratitudine. L’innocente è umiliato e le sue opere buone sono usate come motivo per deriderlo ed insultarlo, mentre pende dalla croce incapace di difendersi.

Chiedo dolore e pena interiore per tanta sofferenza innocente.

Contemplo anche le sofferenze presenti nel nostro mondo, implorando la misericordia di Dio, perché come dice s. Paolo: Egli, che non ha risparmiato il proprio Figlio, ma lo ha consegnato per tutti noi, non ci donerà forse ogni cosa insieme a lui? (Rm 8,32)

Mentre ascolto Gesù proclamare che tutto ciò che ha voluto ora è compiuto, prego di avere fede in Dio quando mi troverò nella sofferenza.

Ti adoriamo, o Cristo, e ti benediciamo, perché con la tua santa croce hai redento il mondo.

_______

[14] Të adhurojmë, o Krisht, dhe të bekojmë; sepse në kryqin tënd të shenjtë ke shpërblyer botën

“Gjithçka u kry”. Dhe uli kokën e dha shpirt. Ora ka ardhur, ndërsa mund të duket në orën e poshtërimit të tij më të madh dhe vuajtjes më të thellë, Jezusi ende mund të thotë: Gjithçka u kry. Është ora e tij e poshtërimit dhe vuajtjes, por është gjithashtu ora e konfirmimit të tij, ora e lavdisë së tij, kur ai u ngrit dhe u shpall mbret i judenjve.

Sot, e Premte e Madhe, ne përpiqemi shumë ta shoqërojmë Jezusin në këtë udhëtim, të rrethuar nga vuajtje të thella në të gjitha nivelet,por edhe nga përmbushja. Ne kurrë nuk mund ta kuptojmë plotësisht këtë mister dhe e vetmja mënyrë për të hyrë në të është duke e lëne vështrimin tonë  të qëndrojë te Jezusi, teksa i hapim plotësisht zemrat tona për atë që ai po kalon.

Kremtimi i liturgjisë solemne të së Premtes së Madhe na ndihmon të kuptojmë më mirë domethenien e kësaj dite, ndërsa dëgjojmë edhe një herë rrëfimin ei Mundimit sipas Gjonit dhe adhurojme  kryqin, pemën e jetës, ku autori i jetës derdhi gjakun e tij për mua dhe për pjesën tjetër të njerëzimit, për faljen e mëkatit.

Unë do të bëj çmos që të gjej kohë për të qenë i pranishëm ne percimin e këtij misteri të madh, të asaj kokrre farë që vdes për të dhene fryte të bollshme. Vëmendja ime është tërësisht te Jezusi teksa ai përjeton mundimin e tij. Unë do të kthehem në ato pjesë të mundimit që më prek më shumë, dëgjoj muzikë ose shikoj një pikturë që më ndihmon të shpreh thellësitë e mia ndjenjat e pikëllimit dhe mirënjohjes. I pafajshmi poshtërohet dhe veprat e tij shumë të mira përdoren për tallje dhe per ta fyer atë, pasi ai është varur në kryq në pamundësi për të mbrojtur veten.

Kërkoj të ndjej dhimbje dhe ankth të brendshëm për kaq shumë vuajtje të pafajshme.

Unë mendoj gjithashtu vuajtjet ende të pranishme në botën tonë, duke iu lutur mëshirës së Zotit, sepse, siç thotë Shën Pali, Sepse ai që nuk e kurseu Birin e vet, por e dha për të gjithë ne, e si  nuk do të na dhurojë të gjitha gjëra bashkë me të? (Rom 8:32)

Teksa dëgjoj Jezusin të shpallë se gjithçka që ai kërkoi u krye tani, unë lutem për fe të vërtetë te Zoti në vuajtje.

Të adhurojmë, o Krisht, dhe tëb ekojme; sepse me kryqin tënd të shenjtë ke shpërblyer botën

 

[13] LENT 2024 | I have desired to eat this meal with you

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[13] LENT 2024 | I have desired to eat this meal with you

Today we are given total access to the heart of Jesus: we hear him expressing his consolation at being able to share this meal with his friends. He washes their feet, and then gives them, and us, the Eucharist so that he can remain with us forever. He then walks to the Garden of Gethsemane where he struggles to accept his passion, but at the end is able to say, Yet not what I will, but what you will.

We witness how important are Jesus’ companions to him. This evening he tells them, I no longer call you servants, because a servant does not know his master’s business. Instead, I have called you friends, for everything that I learned from my Father I have made known to you. (Jn15: 15)

He washed their feet to reassure them that even though they are right to call him their Master and Lord, their God, he is a God that is giving them everything, even his life.

Even in the instituting the Eucharist, he insists his body and blood are being given for you, and he asks them to do it in memory of him. In the moment of his greatest anxiety, he is more concerned with reassuring them that he will never abandon them, and that it is good for them that he leaves.

However, for all their protestations of eternal loyalty, even unto death, the Twelve could not bear the stress of his arrest and some fell asleep despite his explicit request to stay with him. Then they all fled and left him alone.

I have desired to eat this meal with you. Let these words resound in my heart during the night when Jesus is betrayed,  accused by false witnesses and abused and derided by the guards.

I ask for the desire to share this intimate moment with him, to experience him washing my feet, and hearing him say, This is my body, for you. This is my blood shed for the forgiveness of sins.

Let my heart seek what you seek. Give me the grace to stay with you, in your hour of need, as you tell me, My soul is overwhelmed with sorrow to the point of death. Stay here and keep watch. Help me make  your prayer my own, Abba, Father, everything is possible for you. Take this cup from me. Yet not what I will, but what you will.” (Mk 14: 36)

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you a prayerful chant from Taize ‘Stay here and Keep watch with me’.

_________

[13] Ho tanto desiderato mangiare questa pasqua con voi

Oggi ci è concesso libero accesso al cuore di Gesù: lo ascoltiamo esprimere la sua consolazione per poter mangiare con i suoi amici. Egli lava loro i piedi e poi dona a loro e a noi l’Eucarestia per poter rimanere con noi per sempre. Dopo va nel giardino del Getzemani, dove lotta per accettare la sua passione, ma alla fine riesce a dire: Però non ciò che voglio io, ma ciò che vuoi tu.

Siamo testimoni di come siano importanti i suoi compagni per Gesù. Stasera dice loro: Non vi chiamo più servi, perché il servo non sa quello che fa il suo padrone; ma vi ho chiamato amici, perché tutto ciò che ho udito dal Padre mio l’ho fatto conoscere a voi (Gv 15, 15).

Lava loro i piedi per rassicurarli che, sebbene sia giusto che lo chiamino Maestro e Signore, Dio, è un Dio che dona loro tutto, anche la sua vita.

Anche nell’istituire l’Eucarestia insiste che il suo corpo e il suo sangue sono dati “per voi” e chiede loro di fare ciò in memoria di Lui. Nel momento della sua più grande angoscia è preoccupato soprattutto di rassicurarli che non li abbandonerà mai e che è bene per loro che Lui se ne vada.

Nonostante tutte le loro promesse di eterna lealtà fino alla morte, i Dodici non riescono a sopportare lo stress del suo arresto e cadono addormentati, a dispetto della sua esplicita richiesta di vegliare con Lui. Poi tutti fuggono e lo lasciano solo.

Ho tanto desiderato di mangiare la pasqua con voi. Lascio che queste parole risuonino nel mio cuore durante questa notte in cui Gesù viene tradito, accusato di falsa testimonianza, offeso e deriso dalle guardie.

Chiedo il desiderio di condividere l’intimità di questo momento con Lui, di sperimentare che Lui lava i miei piedi e mi dice: Questo è il mio corpo dato per voi. Questo è il mio sangue versato per il perdono dei peccati.

Fa’ che il mio cuore desideri ciò che Tu desideri. Donami la grazia di stare con te nel momento del bisogno come mi hai chiesto: La mia anima è triste fino alla morte. Restate qui e vegliate. Aiutami a far mia la tua preghiera: Abbà! Padre! Tutto è possibile a te: allontana da me questo calice! Però non ciò che voglio io, ma ciò che vuoi tu (Mc 14, 36).

_______

[13] Kam dashur të ha këtë vakt me ju

Sot na jepet aksesi i plotë tek zemra e Jezusit: e dëgjojmë duke shprehur ngushëllimin e tij ndërsa është në gjendje ta ndajë këtë vakt me miqtë e tij. Ua lan këmbët dhe më pas ua jep atyre dhe neve gjithashtu Eukaristinë në mënyrë që të mbetet përgjithmonë me ne.  Më pas ecën në Kopshtin e Gjetsemanit ku lufton për të pranuar mundimet  e tij, por në fund është në gjendje të thotë, jo çfarë dua unë, por çfarë ti do.

Ne dëshmojmë se sa të rëndësishëm janë shokët e Jezusit për të. Sot në mbrëmje u thotë atyre, Unë nuk ju quaj më shërbëtorë, sepse shërbëtori nuk e di ç`bën i zoti; por unë ju kam quajtur miq, sepse ju bëra të njihni të gjitha gjërat  që kam dëgjuar nga Ati im.(Gjoni 15:15)

Ai ua lau këmbët për t’i siguruar se edhe pse kanë të drejtë ta quajnë Mjeshter dhe Zotëri, Zoti i tyre, ai është një Zot që po u jep gjithçka, madje edhe jetën e tij.

Edhe në themelimin e Eukaristisë, ai këmbëngul se trupi dhe gjaku i tij po jepet për ju dhe po kërkon të bëhet kjo në përkujtim të tij. Në momentin e shqetesimit të tij më të madh, prokupohet  për  ti ngushëdhuar se nuk do t’i braktisë kurrë dhe se është më mirë për ta që ai të largohet.

Megjithatë, me gjithë deklarimet e tyre ndaj besnikërisë së përjetshme, madje deri në vdekje, të Dymbëdhjetët nuk munden të duronin tensionin e arrestimit të tij dhe disa ranë në gjumë pavarësisht kërkesës së tij të qartë për të qëndruar me të. Më pas të gjithë ikën dhe e la vetëm.

Kam dashur ta ha këtë vakt me ju. I le këto fjalë të tingëllojnë në zemrën time gjatë natës kur Jezusi tradhtohet, akuzohet nga dëshmitarë të rremë dhe abuzohet e përqeshet nga rojet.

Kërkoj dëshirën për ta ndarë këtë moment intim me të, për ta përjetuar duke më larë këmbët dhe duke e dëgjuar të thotë: “Ky është trupi im për ty”. Ky është gjaku im i derdhur për faljen e mëkateve.

E lë zemrën time të kërkojë atë që ti  kërkon. Ma jep hirin të qëndroj me ty, në orën e nevojës, siç ti po më thua mua, Shpirti im është thellësisht i trishtuar, deri në vdekje; qëndroni këtu dhe rrini zgjuar“.Më ndihmo që lutja jote të bëhet  e imja, Abba, Atë, çdo gjë për ty është e mundur; largoje prej meje këtë kelk mundimesh! Por jo atë që dua unë, por atë që ti do!“(Mk 14:36)

[12] LENT 2024 | Let it be done to me according to your will

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[12] LENT 2024 | Let it be done to me according to your will

Today we enter Holy Week, the week when we celebrate the most important truths of our faith, the passion, death and resurrection of Our Lord Jesus.

Some of us can find this intensity somewhat confusing – too much happening and too much emotion in such a short time, especially while the rest of our life keeps its usual rhythm.

For Jesus too these must have been confusing, highly emotional days. The gospels draw a picture of increasing tension around and inside Jesus as he understands that his hour had come and that one of his closest friends is planning to betray him to the authorities.

His hour has now come. This was what he came for, and this is when we will best understand who he is and what he wants us to know about his Father.  Yet this realization fills him with anxiety. Now my soul is troubled, and what shall I say? ‘Father, save me from this hour’? No, it was for this very reason I came to this hour. (Jn 12: 27)

We need to let our gaze dwell on him lovingly and at length, as we seek to accompany him in these dramatic days. Yet, suffering is never an easy key to decipher, so we need the help of someone to accompany us on this journey of discovery who Jesus was.

Who better than Mary to have as our companion through this holy week? She knows Jesus and his heart better than anybody else, and she is the closest to him even as he deals with his anxiety and then with his suffering and death.

One day she had told the angel, Let it be done to me. I am the handmaid of the Lord. How often she must have asked what the angel’s words must have meant. At every step she needed to renew her commitment to seek and do the Lord’s will, whatever the cost.

Her desire to let God be God in her life was fulfilled during this week, albeit in ways she had never imagined. At the end of this week she embraced her risen son, but only after she had watched him being insulted and abused, condemned to a criminal’s death.

The medieval hymn, Stabat Mater, can help us enter this journey with Mary. It sings of Mary’s pain under the cross, but then moves to ask her to intercede for us, to imprint Jesus’ wounds in our heart, and to give us the grace of sharing her pain and that of her Son.

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you ‘Stabat Mater – Sequentia in Festo Septem Dolorum B.M.V. ‘ · Benedictine Monks of the Abbey of St. Maurice & St. Maur, Clevaux.

You may find the text in English here: https://www.chantcd.com/lyrics/suffering_mother_stood_by.htm

_________

[12] Avvenga per me secondo il tuo desiderio

Oggi entriamo nella settimana santa, la settimana in cui celebriamo le verità più importanti della nostra fede: la passione, la morte e resurrezione di nostro Signore Gesù.

Alcuni di noi potrebbero trovare questa densità alquanto disorientante: troppi avvenimenti e troppe emozioni in così breve tempo, specialmente perché il resto della nostra vita procede col ritmo usuale.

Anche per Gesù questi giorni devono essere stati disorientanti e densi di emozioni. I vangeli ci dipingono un quadro di crescente tensione attorno e dentro Gesù, che capisce che è venuta la sua ora e che uno dei suoi amici più intimi sta progettando di consegnarlo alle autorità.

Ora è giunta la sua ora. E’ venuto per questo ed è in questa ora che capiamo davvero chi è Lui e ciò che desidera rivelarci del Padre.  Tuttavia la realizzazione di ciò lo riempie di ansia. Adesso l’anima mia è turbata; che cosa dirò? Padre, salvami da quest’ora? Ma proprio per questo sono giunto a quest’ora! (Gv 12, 27)

Abbiamo bisogno di fissare lo sguardo su di Lui con amore e a lungo per accompagnarlo in questi giorni drammatici. Tuttavia la sofferenza non è mai facile da decifrare e abbiamo bosogno che qualcuno ci aiuti in questo viaggio alla scoperta di chi è Gesù.

Chi meglio di Maria può accompagnarci in questa settimana santa? Lei conosce Gesù e il suo cuore meglio di chiunque altro ed è la persona che gli è più vicina, anche quando Lui sperimenta l’angoscia e poi la sofferenza e la morte.

Un giorno aveva detto all’angelo. Ecco la serva del Signore. Avvenga per me secondo la tua parola. Chissà quante volte lei deve essersi chiesta cosa significavano le parole dell’angelo. Continuamente doveva rinnovare il suo affidamento per cercare e fare ciò che il Signore desiderava, qualunque ne fosse il prezzo.

Il suo desiderio di lasciare che Dio fosse Dio nella sua vita ha trovato compimento in questa settimana, anche se nel modo che lei non avrebbe mai immaginato. Al termine di questa settimana ha abbracciato suo figlio risorto, ma solo dopo averlo visto insultato e maltrattato, condannato alla morte dei criminali.

L’inno medioevale Stabat Mater può aiutarci ad entrare in questo viaggio con Maria. Canta il dolore di Maria sotto la croce, ma poi le chiede di intercedere per noi perché le ferite di Gesù siano impresse nei nostri cuori e ci sia concessa la grazia di condividere il suo dolore e quello di suo figlio.

Per aiutarti, ecco il test in italiano de Stabat Mater: https://www.preg.audio/p/56c6e4d3020686b574e764e6

_______

[12] Le të bëhet sipas vullnetit tënd

Sot hyjmë në Javën e Shenjtë, javën kur kremtojmë të vërtetat më të rëndësishme të besimit tonë, mundimin, vdekjen dhe ringjalljen e Zotit tonë Jezus.

Disa prej nesh mund ta gjejnë këtë intensitet disi konfuz – shumë  gjera që ndodhin dhe shumë emocione në një kohë kaq të shkurtër, veçanërisht kur pjesa tjetër e jetës sonë mban ritmin e saj të zakonshëm.

Edhe për Jezusin këto duhet të kenë qenë ditë konfuze dhe shumë emocionale. Ungjijtë vizatojnë një pamje të tensionit në rritje rreth dhe brenda Jezusit, ndërsa ai kupton se ora e tij kishte ardhur dhe se një nga miqtë e tij më të ngushtë po planifikon ta tradhtojë atë te autoritetet.

Ora e tij tani ka ardhur. Kjo ishte ajo për të cilën ai erdhi, dhe këtu do të kuptojmë më mirë se kush është ai dhe çfarë dëshiron që ne të dimë për Atin e tij. Megjithatë ky realizim e mbush atë me ankth. Tani shpirti im është i shqetësuar dhe çfarë të them? “O Atë, më shpëto nga kjo orë”?Porse, pikërisht për këtë erdha në këtë orë. (Gjoni 12:27)

Duhet ta lëmë vështrimin tonë të qëndrojë tek ai me dashuri dhe pa kushtezim, ndërsa kërkojmë ta shoqërojmë në këto ditë dramatike. Megjithatë, vuajtja nuk është kurrë një çelës i lehtë për t’u deshifruar, kështu që ne kemi nevojë për ndihmën e dikujt që të na shoqërojë në këtë udhëtim zbulimi se kush ishte Jezusi.

Kush më mirë se Maria do te ishte si shoqëruese gjatë kësaj jave të shenjtë? Ajo e njeh Jezusin dhe zemrën e tij më mirë se kushdo tjetër dhe është më e afërta me të, edhe pse përballet me ankthin e tij dhe më pas me vuajtjet dhe vdekjen e tij.

Një ditë ajo i kishte thënë engjëllit: U bëfte ne mua. Unë jam shërbëtorja e Zotit. Sa shpesh ajo duhet të ketë pyetur se çfarë kuptimi duhet të kenë fjalët e engjëllit. Në çdo hap asaj i duhej të ripërtërinte zotimin e saj për të kërkuar dhe bërë vullnetin e Zotit, pavarësisht nga kostoja.

Dëshira e saj për ta lënë Zotin të jetë Zot në jetën e saj u përmbush gjatë kësaj jave, megjithëse në mënyra që ajo kurrë nuk e kishte imagjinuar. Në fund të kësaj jave ajo përqafoi djalin e saj të ringjallur, por vetëm pasi e kishte parë duke u fyer dhe abuzuar, duke e dënuar me vdekjen e një krimineli.

Himni mesjetar, Stabat Mater, mund të na ndihmojë të hyjmë në këtë udhëtim me Marinë. Këndon për dhimbjen e Marisë nën kryq, por më pas lëviz për t’i kërkuar asaj të ndërmjetësojë për ne, të ngulitë plagët e Jezusit në zemrën tonë dhe të na japë hirin për të ndarë dhimbjen e saj dhe atë të Birit të saj.

[11] LENT 2024 | Teach us how to pray, teach us what to seek

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[11] LENT 2024 | Teach us how to pray, teach us what to seek

The apostles once asked Jesus, Teach us how to pray. He had once asked them, What do you seek? Now they ask him, Teach us what to ask for, teach us what to seek.

The Our Father is the prayer we know best, a prayer we recite often during our day. We risk taking it for granted, reciting it mechanically; from time to time we need to revisit it, to dwell on its richness and discover in what ways it can be the model for our own prayer. Like the disciples in Luke’s gospel, we too seek to pray better, and when we turn to Jesus, he gives us the Our Father.

The Our Father begins with a great consolation: we are allowed to say “Father”’. These simple yet powerful words by Pope Benedict bring us to the very core of this prayer. Saying our Father implies that prayer calls me to realise I am part of something bigger than just me.

The very simplicity of this prayer tells us something important about prayer itself: good prayer spontaneously tends to become simpler. Prayer is much more than reflection on a text, much more than a technique or a skill to learn. It is rather entering into personal contact with God. Like all relationships, the less complicated it is, the better and the more effective.

Your kingdom come, Your will be done. These petitions might well surprise us as they invite us to seek graces we would most probably never imagine if Jesus had not suggested them. He invites us to think big, to get out of our small world, to look at reality with God’s own eyes.

Yet the second part encourages us to seek also what is good for us, to ask God to fulfil our concrete needs in our small world: our daily bread, the ability to forgive others, protection from evil.

In its utter simplicity, the Lord’s prayer is always at hand when we cannot find the energy to pray. In its depth, it is always a source of inspiration, a way towards deeper and more authentic prayer. It shows us what it means to be daughters and sons of God, transforming us in the process.

Lord teach us how to pray, teach us to seek the kingdom and its justice, and everything else will be given to us.

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you ‘The Lord’s Prayer’ by Andrea Bocelli.

_________

[11] Insegnaci come pregare, insegnaci cosa chiedere

Una volta gli apostoli hanno chiesto a Gesù: Insegnaci come pregare. Lui una volta aveva chiesto a loro: Cosa cercate? Ora sono loro a chiedere a Lui di insegnare loro cosa chiedere, cosa cercare.

Il Padre Nostro è la preghiera che conosciamo meglio, una preghiera che recitiamo spesso durante il giorno. Il rischio è che la diamo per scontata, recitandola in maniera meccanica. Di tanto in tanto abbiamo bisogno di rivisitarla, di sostare sulla sua ricchezza e scoprire in che modo sia modello per la nostra preghiera personale. Come i discepoli nel vangelo di Luca, anche noi chiediamo di pregare meglio e quando ci rivolgiamo a Gesù, Lui ci dona il Padre Nostro.

Il Padre Nostro comincia con una grande consolazione: ci è permesso di dire “Padre”. Queste semplici ma potenti parole di papa Benedetto ci conducono al nucleo fondamentale di questa preghiera. Dire Padre nostro implica che la preghiera mi chiama a prendere coscienza che sono parte di qualcosa più grande di me.

L’estrema semplicità di questa preghiera comunica qualcosa di importante sulla preghiera stessa: una buona preghiera tende spontaneamente a semplificarsi. Pregare è molto di più che riflettere su un testo, molto di più di una tecnica, o di un’abilità da imparare.  E’ piuttosto entrare in contatto personale con Dio. Come tutte le relazioni, meno complicata è, meglio e più reale è.

Venga il tuo regno, sia fatta la tua volontà. Queste suppliche potrebbero sorprenderci, dato che ci invitano a chiedere delle grazie che non ci sarebbero mai venute in mente se non ce le avesse suggerite Gesù. Lui ci invita a pensare in grande, ad uscire dal nostro piccolo mondo per guardare la realtà con gli occhi di Dio.

Tuttavia la seconda parte ci incoraggia a chiedere anche qualcosa di buono per noi, a chiedere a Dio di venire incontro alle necessità concrete del nostro piccolo mondo: il nostro pane quotidiano, la capacità di perdonare gli altri, la protezione dal male.

Nella sua totale semplicità la preghiera del Signore è sempre alla nostra portata, anche quando non riusciamo a trovare la forza di pregare. Nella sua profondità è sempre una fonte di ispirazione, la via verso una preghiera più profonda e autentica. Ci mostra cosa significhi essere figlie e figli di Dio, trasformandoci nel frattempo.

Signore insegnaci come pregare, insegnaci a cercare il Regno e la sua giustizia e tutto il resto ci sarà dato in aggiunta.

_______

[11] Na mëso si të lutemi, na mëso çfarë të kërkojmë

Një herë apostujt e pyetën Jezusin: Na mëso si të lutemi. Një herë ai i kishte pyetur: Çfarë kërkoni? Tani e pyesin: Na mëso çfarë të kërkojmë, na mëso çfarë të kërkojmë.

Ati ynë është lutja që ne e dimë më mirë, një lutje që e recitojmë shpesh gjatë ditës sonë. Por ne rrezikojmë ta marrim si të mirëqenë, duke e recituar mekanikisht; Herë pas here duhet ta rishikojmë atë, të ndalemi në atë  cfare mbart dhe të zbulojmë se në çfarë mënyrash mund të jetë modeli për lutjen tonë. Ashtu si dishepujt në ungjillin e Lukës, edhe ne kërkojmë të lutemi më mirë dhe kur kthehemi te Jezusi, ai na jep per lutje “Ati ynë “.

“Ati ynë” fillon me një ngushëllim të madh: na lejohet të themi “Ati””. Këto fjalë të thjeshta por të fuqishme të Papa Benediktit na sjellin në thelbin e kësaj lutjeje. Të thuash Ati ynë nënkupton që lutja më thërret të kuptoj se jam pjesë e diçkaje më të madhe se sa vetëm unë.

Vetë thjeshtësia e kësaj lutjeje na tregon diçka të rëndësishme për vetë lutjen: lutja e mirë në mënyrë spontane tenton të bëhet më e thjeshtë. Lutja është shumë më tepër se reflektim mbi një tekst, shumë më tepër se një teknikë ose një aftësi për të mësuar. Është më tepër të hysh në kontakt personal me Zotin. Si të gjitha marrëdhëniet, edhe lutja , sa më pak e ndërlikuar të jetë, aq më mirë dhe më efektive behet.

Ardhtë mbretëria jote, u bëftë vullneti yt. Këto kërkesa mund të na befasojnë pasi na ftojnë të kërkojmë hire që me shumë mundësi nuk do t’i imagjinonim nëse Jezusi nuk do t’i kishte sugjeruar. Ai na fton të mendojmë shumë, të dalim nga bota jonë e vogël, të shikojmë realitetin me sytë e Zotit.

Megjithatë pjesa e dytë na inkurajon të kërkojmë edhe atë që është e mirë për ne, t’i kërkojmë Zotit të përmbushë nevojat tona konkrete në botën tonë të vogël: bukën tonë të përditshme, aftësinë për të falur të tjerët, mbrojtjen nga e keqja.

Në thjeshtësinë e saj të plotë, lutja e Zotit është gjithmonë pranë edhe kur nuk mund të gjejmë energjinë për t’u lutur. Në thellësi të saj, ajo është gjithmonë një burim frymëzimi, një rrugë drejt lutjes më të thellë dhe më autentike. Na tregon se çfarë do të thotë të jesh bije dhe bir I Zotit , duke na transformuar në këtë proces.

Zoti na mëso Ti si të lutemi, na mëso të kërkojmë Mbretërinë Tende dhe drejtësinë e saj dhe gjithçka tjetër do të na jepet.

[10] LENT 2024 | I delight to do your will, O my God; your law is within my heart (Ps 40:8)

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[10] LENT 2024 | I delight to do your will, O my God; your law is within my heart (Ps 40:8)

I desire neither life nor death. Were the Lord to offer me a choice, I would not choose. I will only what he wills, and I am pleased with whatever he does. I have no fear of the last struggle, or of any pain, however great, which my illness may bring. God has always been my help; he has led me by the hand since I was a child, and I count on him now. Even though suffering should reach its furthest limits, I am certain he will never forsake me.

I read these words of St Theresa of Lisieux, slowly and prayerfully, more than once, and I notice the reaction they produce in me. Such stark words may sound like an echo of the naïve romanticism of the time, or they might strike a chord deep in my heart. Like the psalmist, I acknowledge in me the desire to do God’s will.

There is a dynamic relationship between my image of God and the quality of my desire to do his will. The more I trust God the more I discover he is more loving and merciful than I have ever imagined, and the more positive my understanding of him becomes, the more willing I become to trust him. I will gently move from trusting and accepting to do whatever I see to be God’s will, to a real desire to do his will.

I realise that, being made in the image of God, my heart’s deepest desires are seeds planted by God himself, and I slowly discover that my deepest desires and God’s desires for me are closer than I have ever imagined, so that I too can say, your law is in my heart.

These discoveries never come easily, because the quality of my desire is challenged most often in times of crisis when my fear to let go contends with my desire to let myself rest in God’s loving will. On these occasions it is well to recall St Ignatius’ wise advice: if the desire is not there, I ask myself whether I at least have the desire to have this desire. And I pray for what I desire.

I know that when I trusted I found deeper peace than when I resisted. Like St Theresa I can say, I am certain he will never forsake me.

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you a prayerful song based on St Ignatius of Loyola’s ‘Suscipe’ (you will find the words below) – “Take Lord, Receive’ by John Foley SJ.

Take, Lord, and receive all my liberty,
my memory, my understanding,
and my entire will,
All I have and call my own.
You have given all to me.
To you, Lord, I return it.
Everything is yours;
do with it what you will.
Give me only your love and your grace,
that is enough for me.

_________

[10] Fare la tua volontà: mio Dio, questo io desidero; la tua legge è nel mio intimo (Sal 40, 9)

Non desidero né vita, né morte. Se il Signore mi offrisse la scelta non sceglierei. Desidero solo ciò che desidera Lui e mi compiaccio di qualunque cosa Lui farà. Non ho paura dell’ultima agonia, né di alcun dolore, comunque grande, che la mia malattia comporterà. Dio è sempre stato il mio aiuto, mi ha condotto per mano fin da quando ero bambina e ora conto su di Lui. Anche se la sofferenza giungesse all’estremo limite, sono certa che Lui non mi abbandonerà mai.

Leggo queste parole di Santa Teresa di Lisieux, lentamente, in preghiera, più di una volta, e osservo la reazione che producono in me. Parole così devote potrebbero suonarmi come un’eco dell’ingenuo romanticismo dell’epoca, oppure far risuonare una corda profonda nel mio cuore. Come il salmista posso riconoscere in me il desiderio di fare ciò che Dio desidera.

C’è una relazione dinamica fra la mia imagine di Dio e la qualità del mio desiderio di fare la volontà di Dio. Più mi fido di Dio più scopro che Lui è più amorevole e misericordioso di quanto avessi mai immaginato; e più diventa positiva la mia comprensione di Lui, più divento desideroso di avere fiducia in Lui. Passerò con naturalezza dalla fiducia e accettazione di fare ciò che riconosco come volontà di Dio, a un reale desiderio di fare ciò che desidera.

Prendo consapevolezza che, essendo fatto ad immagine di Dio, i desideri più profondi del mio cuore sono semi piantati da Dio stesso dentro di me e dolcemente scopro che i miei desideri più profondi e i desideri di Dio per me sono più simili di quanto avessi mai immaginato, tanto che posso dire: la tua legge è nel mio intimo.

Queste scoperte, però, non avvengono mai facilmente, perché la qualità del mio desiderio la maggior parte delle volte è messa alla prova nei tempi di crisi, quando la mia paura di abbandonarmi si oppone al mio desiderio di trovare riposo nella volontà di Dio. In queste occasioni è utile richiamare alla memoria il saggio consiglio di Sant’Ignazio: se non arrivo a desiderarlo posso domandarmi se almeno desidero di desiderarlo e pregare di desiderarlo.

So che le volte che mi sono fidato ho trovato una pace più profonda di quando ho opposto resistenza. Come Santa Teresa posso dire: Sono certo che Lui non mi abbandonerà mai.

_______

[10] Unë kënaqem të bëj vullnetin tënd, O Zoti im; ligji yt është në zemrën time (Ps 40:8)

Unë nuk dëshiroj as jetë e as vdekje. Nëse Zoti do të më ofronte një zgjedhje, unë nuk do të zgjidhja. Unë do të dëshiroj vetëm çfarë Ai do të dojë, jam i kënaqur me atë që ai bën për mua. Nuk kam frikë nga luftërat e fundit, as nga ndonjë dhimbje, sado e madhe , që mund të me sjellë sëmundja ime. Zoti ka qenë gjithmonë ndihma ime; Ai më ka mbajtur për dore që në fëmijëri dhe tani atij  i mbështetem. Megjithëse vuajtja mund të arrijë kufijtë e saj më të largët, jam i sigurt se ai nuk do të më braktisë kurrë.

I lexova këto fjalë të Shën Terezës së Lisieux, ngadalë dhe me lutje, më shumë se një herë, dhe vura re reagimin që dhanë tek unë. Fjalë të tilla të ngurta mund të tingëllojnë si një jehonë e romantizmi naiv i kohës, ose mund të më godasin thellë në zemër. Ashtu si psalmisti, e pranoj në mua dëshirën për të bërë vullnetin e Zotit.

Ekziston një marrëdhënie dinamike midis imazhit tim për Zotin dhe cilësisë së dëshirës sime për të bërë vullnetin e tij. Sa më shumë i besohem  Zotit, aq më shumë zbuloj se ai është më i dashur dhe më i mëshirshëm seç unë e kam imagjinuar ndonjëherë, dhe sa më pozitiv të bëhet kuptimi im për të, aq më shumë jam gati t’i besoj atij. Do të kaloj lehtësisht nga besimi dhe pranimi për të bërë çfarëdo shoh që është vullneti i Zotit, në një dëshirë të vërtetë për të bërë vullnetin e tij.

E kuptoj se, duke qenë i  krijuar sipas shëmbëlltyrës së Zotit, dëshirat më të thella të zemrës sime janë farat e mbjellë nga vetë Zoti, dhe ngadalë zbuloj se dëshirat e mia më të thella dhe dëshirat e Zotit për mua janë më afër se sa e kam imagjinuar ndonjëherë, kështu që edhe unë mund të them, ligji yt është në zemrën time.

Këto zbulime nuk vijnë kurrë kollaj, sepse cilësia e dëshirës sime sfidohet shpesh në kohë krize,në atë kohë kur frika ime është për të lënë menjëanë dëshirën time në menyrë qe  ta lë veten time të pushojë në vullnetin e dashur të Zotit. Në këto raste është mirë të kujtojmë këshillën e mençur të Shën Inajcit: nëse dëshira nuk është aty, pyes veten nëse të paktën kam dëshirë ta kem këtë dëshirë. Edhe nese une lutem për atë që dëshiroj.

E di që kur kam besuar kam gjetur paqe më të thellë sesa kur kam rezistuar. Ashtu si Shën Tereza edhe une mund të them, jam i sigurt se ai nuk do të më braktisë kurrë.

[9] LENT 2024 | Like Solomon, seek a listening heart

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[9] LENT 2024 | Like Solomon, seek a listening heart

With King Solomon, David’s successor, the kingdom of Israel was at the height of its power, stability and influence among its neighbours. God appeared to Solomon (1 Kings 3:5-15) and told him, Whatever you ask I shall give you’. He was asking him, ‘In your situation, what do you really seek?’

Solomon, well aware of the heavy responsibilities he was carrying as king of a big people, gave a very clear answer, Give your servant a listening heart to judge your people and to distinguish between good and evil.

Though our burdens are not as heavy as Solomon’s, we all feel often torn between so many conflicting demands made on us. The world we live in offers us innumerable opportunities, which means we are called to make innumerable decisions, and we are not always sure we know why we are choosing in one way or another. At a deeper level we feel the call to be consistent in our choices, to be true to ourselves and do the right thing. At the same time we realise that in a very real way we are made by our choices.

Aware of these inner conflicts, Solomon asked for a listening heart: not only for knowledge or for intelligence but for a heart that listens: to God’s gentle callings, to my own deep desires, to the needs of the people around me, of the whole world. A heart that listens and then decides in peace and freedom.

Nowadays we are often invited to discern our choices. We might easily think that discernment is a technique, a skill of how to arrive at a good decision, something I can learn by following a series of talks or reading a couple of good books. Yet discernment has to do mostly with my heart, with my desire to do the right thing in freedom, to hear what God is calling me to, and how I can respond to the needs around me. It is a spiritual experience of seeking a deeper freedom, desiring to do my best to respond to God’s call.

Listening requires silence, something which seems to become always harder to find. As I seek to strengthen my desire for a listening heart during these Lenten weeks, I will make an effort to seek silence in my day, and to try harder to be a better listener in all my relationships.

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you a different experience… ‘A Quiet Moment’ by Peter Gabriel. Listen for it, have patience – it will surprise you.

_________

[9] Come Salomone, cerco un cuore capace di ascolto

Con il re Salomone, il successore di Davide, il regno di Israele raggiunse l’apice del potere, della stabilità e dell’influenza sui popoli vicini. Dio apparve a Salomone (1Re 3, 5-15) e gli disse: Qualunque cosa chiederai te la concederò. Dio gli stava chiedendo: Ora, in questa situazione, cosa cerchi davvero?

Salomone, ben cosciente delle pesanti responsabilità che aveva come re di un grande popolo, dette una risposta molto chiara: Concedi al tuo servo un cuore docile, perché sappia rendere giustizia al tuo popolo e sappia distinguere il bene dal male.

Sebbene i nostri fardelli non siano pesanti come quelli di Salomone, tutti spesso ci sentiamo combattuti nelle tante richieste contrastanti che ci vengono rivolte. Il mondo in cui viviamo offre innumerevoli opportunità, il che significa che siamo chiamati a fare innumerevoli scelte e non siamo sempre consapevoli delle ragioni per cui stiamo scegliendo una cosa invece di un’altra. Ad un livello più profondo sentiamo di dover essere coerenti nelle scelte che facciamo, di dover essere fedeli a noi stessi e fare la cosa giusta. E allo stesso tempo ci rendiamo conto che concretamente  siamo plasmati dalle scelte che facciamo.

Consapevole di questi conflitti interiori, Salomone chiese un cuore docile: non solo la conoscenza o l’intelligenza, ma un cuore capace di ascoltare: i dolci inviti di Dio, i propri desideri profondi, le necessità delle persone vicine e del mondo intero. Un cuore che ascolta e quindi decide nella pace e nella libertà.

Al giorno d’oggi siamo spesso invitati al discernimento nelle scelte. Potremmo essere portati a pensare che il discernimento sia una tecnica, l’abilità di giungere a decisioni buone, qualcosa che si può imparare seguendo delle conferenze o leggendo un paio di buoni libri. Tuttavia il discernimento ha a che vedere principalmente con il mio cuore, col mio desiderio di essere libero di fare la scelta giusta, di ascoltare ciò che Dio mi sta suggerendo e col come posso rispondere alle necessità intorno a me. E’ l’esperienza spirituale di cercare una libertà più profonda, desiderando fare del mio meglio per rispondere agli inviti di Dio.

L’ascolto richiede silenzio, cosa che sembra sempre più difficile da trovare. Durante queste settimane di quaresima, mentre cerco di far crescere il desiderio che il mio cuore sia capace di ascolto, mi sforzerò di cercare del silenzio nelle mie giornate e proverò ad essere un ascoltatore più attento in tutte le mie relazioni.

_______

[9] Ashtu si Salomoni, kërkoni një zemër të dëgjueshme

Me mbretin Salomon, pasardhësin e Davidit, mbretëria e Izraelit ishte në kulmin e fuqisë, stabilitetit dhe ndikimit të saj midis fqinjëve. Zoti iu shfaq Solomonit (1 Mbretërve 3:5-15) dhe i tha: “Çfarëdo që të kërkosh, do të të jap”. Ai e pyeti: Në rastin tënd, çfarë kërkon vërtet?’

Solomoni, i vetëdijshëm mirë për peshën e rënda që mbante si mbret i një populli të madh, u përgjigj shumë qartë: Jepi shërbëtorit tënd një zemër të dëgjueshme për të gjykuar popullin tënd dhe për ta dalluar të mirën nga e keqja.

Megjithëse barrat tona nuk janë aq të rënda sa ato të Salomonit, të gjithë ne , shpesh ndihemi të ndarë mes kaq shumë kërkesave që na bëhen. Bota në të cilën jetojmë na ofron mundësi të panumërta, që do të thotë se jemi të thirrur të marrim vendime të panumërta dhe nuk jemi gjithmonë të sigurt nëse e dimë se përse po zgjedhim në një mënyrë ose në një tjetër. Në një nivel më të thellë, ndjejmë thirrjen për të qenë të qëndrueshëm në zgjedhjet tona, për të qenë të vërtetë me veten dhe për të bërë gjënë e duhur. Në të njëjtën kohë e kuptojmë se në një mënyrë shumë reale bëhemi nga ato cfarë  zgjedhjet tona janë .

I vetëdijshëm për këto konflikte të brendshme, Solomoni kërkoi një zemër të dëgjuar: jo vetëm për dije apo për inteligjencë, por për një zemër që dëgjon: për thirrjet e buta të Zotit, për dëshirat e mia të thella, për nevojat e njerëzve përreth meje dhe të gjithë botës. Një zemër që dëgjon dhe më pas vendos në paqe dhe liri.

Në ditët e sotme ne shpesh jemi të ftuar të dallojmë zgjedhjet tona. Mund të mendojmë lehtësisht se aftësia dalluese është një teknikë, një aftësi për të arritur në një vendim të mirë, diçka që mund ta mësoj duke ndjekur një seri bisedash ose duke lexuar disa libra të mirë. Megjithatë, aftësia dalluese ka të bëjë më së shumti me zemrën time, me dëshirën time për të bërë gjënë e duhur në liri, për të dëgjuar se për çfarë më thërret Zoti dhe si mund t’u përgjigjem nevojave që më rrethojnë. Është një përvojë shpirtërore e kërkimit të një lirie më të thellë, duke dashur të bëj më të mirën për t’iu përgjigjur thirrjes së Zotit.

Dëgjimi kërkon heshtje, diçka që duket se bëhet gjithnjë më e vështirë për t’u gjetur. Ndërsa kërkoj të forcoj dëshirën time për një zemër të dëgjueshme gjatë këtyre javëve të Kreshmës, do të përpiqem të kërkoj heshtjen në ditën time dhe të përpiqem më shumë ,për të qenë një dëgjues më i mirë në të gjitha marrëdhëniet e mia.

[8] LENT 2024 | I have come to set the earth on fire, and how I wish it were already blazing!

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[8] LENT 2024 | I have come to set the earth on fire, and how I wish it were already blazing!

Jesus too had strong desires, and his search was wholly passionate. These words in the gospel of Luke (12: 49) give us a glimpse into Jesus’ heart. He is sharing what he is seeking: to set the world on fire with the good news that we have a merciful Father who sends his rain and sunshine equally on the good and the bad. Moreover, Jesus is telling us how much he would like his desire to be realised.

We seem to be turning into greater individualists, solely concerned with our personal needs and desires, without being too interested in the others. In this year of electoral campaigns and elections, solidarity or social justice are barely mentioned, as the divide between those who have and those who haven’t becomes more like a chasm.

This Lent I need to ask myself whether the good of the others beyond my small circle of family and friends is among the things I seek, like Jesus. Some commit their whole life to this kind of mission, others are called to bring up their family or to dedicate themselves to their profession. So the question is not merely what I do or can do, but what place do the others have in my heart.

As Pope Benedict once said, modern technology has made us neighbours but not brothers and sisters, because that is something that is not automatic but a real choice: it is much easier to give the others some of my money or some of my time than to give them a place in my heart.

During these Lenten weeks I can examine myself on this call. I will look into my heart and ask God to help me see him in those in need, so that I may serve him with love and passion whatever my situation.

Jesus is the good Samaritan (Lk10: 29-36) who does not look the other way because he is busy with other duties, but gets down from his mule and takes responsibility for the wounded humanity. Go and do likewise, he tells us.

St Paul once said, Woe to me if I do not preach the gospel (1Cor 9: 16). I ask to be not only a disciple of Jesus, but an apostle, burning with the desire to spread his message of love and mercy through my words and deeds.

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you a prayerful chant from Taizè ‘Within our darkest night’. Here are the lyrics:

Within our Darkest Night,
you kindle the fire that never dies away,
that never dies away.

_________

[8] Sono venuto a gettare il fuoco sulla terra, e quanto vorrei fosse già acceso!

Anche Gesù ha provato forti desideri e la sua ricerca era totalmente appassionata. Queste parole che troviamo nel vangelo di Luca (12, 49) ci fanno dare uno sguardo nel cuore di Gesù. Sta condividendo ciò che cerca: infuocare il mondo con la buona notizia che abbiamo un Padre misericordioso che fa piovere e splendere il sole tanto sui buoni che sui cattivi. Inoltre Gesù ci sta dicendo quanto vorrebbe che il suo desiderio si realizzi.

Sembra che ci stiamo scivolando verso un grande individualismo, preoccupati unicamente dei nostri bisogni e desideri, senza troppo interessarci degli altri. In questo anno di campagne elettorali ed elezioni la solidarietà, o la giustizia sociale, sono a malapena menzionate, mentre la divisione fra chi ha e chi non ha diventa quasi abissale.

Questa quaresima ho bisogno di chiedermi se il bene di coloro che non appartengono alla mia piccola cerchia di familiari e di amici è, come per Gesù, fra le cose che cerco. Alcuni dedicano l’intera vita a questa missione, altri sono chiamati ad accudire la propria famiglia, o a dedicarsi alla loro professione. Per cui la questione non è tanto cosa posso o non posso fare, ma quale posto hanno gli altri nel mio cuore.

Come ha detto una volta papa Benedetto, la tecnologia moderna ci ha resi vicini ma non fratelli e sorelle, perché ciò non è automatico, ma una vera e propria scelta: è molto più facile dare un po’ del mio denaro, o del mio tempo, agli altri che far loro posto nel mio cuore.

Durante queste settimane di quaresima posso esaminarmi su questo punto. Guarderò nel mio cuore e chiederò a Dio di aiutarmi a vederlo nelle persone che sono nel bisogno, in modo che io possa servirlo con amore e passione qualunque sia la mia situazione.

Gesù è il buon Samaritano (Lc10, 29-36) che non si gira dall’altra perché è impegnato in altri affari, ma scende dal mulo e si prende carico dell’umanità ferita. Va e fa’ lo stesso, ci dice.

San Paolo una volta ha detto: Guai a me se non predicassi il Vangelo (1Cor 9, 16). Chiedo di non essere solo un discepolo di Gesù, ma un apostolo, che brucia dal desiderio di diffondere il suo messaggio di amore e misericordia con le mie parole e le mie azioni.

_______

[8] Kam ardhur për t’i vënë zjarrin tokës dhe sa do të doja që ajo tashmë të flakëronte!

Edhe Jezusi kishte dëshira të forta dhe kërkimi i tij ishte tërësisht pasionant. Këto fjalë në ungjillin e Lukës (12:49) na japin një vështrim në zemrën e Jezusit. Ai po shfaq atë cfarë është duke kërkuar: t’i vërë flakën botës me lajmin e mirë se ne kemi një Atë të mëshirshëm që dërgon shiun dhe diellin e tij në mënyrë të barabartë si mbi të mirët ashtu edhe mbi të këqijtë. Për më tepër, Jezusi po na tregon se sa shumë do të donte që dëshira e tij të realizohej.

Duket se po kthehemi në individualistë të mëdhenj, të shqetësuar vetëm për nevojat dhe dëshirat tona personale, pa u interesuar shumë për të tjerët. Në këtë kohe të fushatave elektorale dhe zgjedhjeve, solidariteti apo drejtësia sociale mezi përmenden, pasi ndarja mes atyre që kanë dhe atyre që nuk kanë bëhet gjithnje e më shumë si një humnerë.

Këtë Kreshmë më duhet të pyes veten nëse e mira e të tjerëve, përtej rrethit tim të ngushtë të familjes dhe miqve ,është ndër gjërat që kërkoj, si Jezusi. Disa ia kushtojnë gjithë jetën këtij lloj misioni, të tjerë thirren të rrisin familjen ose t’i përkushtohen profesionit të tyre. Pra, pyetja nuk është thjesht çfarë bëj apo mund të bëj, por çfarë vendi kanë të tjerët në zemrën time.

Siç tha dikur Papa Benedikti, teknologjia moderne na ka bërë fqinjë, por jo vëllezër dhe motra, sepse kjo është diçka që nuk është automatike, por një zgjedhje reale: është shumë më e lehtë t’u jap të tjerëve një pjesë të parave të mia ose pak nga koha ime se sa tu jap atyre një vend në zemrën time.

Gjatë këtyre javëve të kreshmës unë mund të shqyrtoj veten mbi këtë thirrje. Unë do të shikoj brenda në zemrën time dhe do t’i kërkoj Zotit të më ndihmojë ta shoh Atë në njerezit që kanë nevojë, në mënyrë që të shërbej me dashuri dhe pasion në çdo situatë.

Jezusi është samaritani i mirë (Lk10: 29-36) që nuk shikon nga ana tjetër sepse është i zënë me detyra të tjera, por zbret nga mushka dhe merr përgjegjësinë për njerëzimin e plagosur. Shkoni dhe bëni edhe ju të njëjtën gjë, na thotë ai.

Shën Pali një herë tha: Mjerë unë nëse nuk predikoj ungjillin (1 Korintasve 9:16). Kërkoj të jem jo vetëm një dishepull i Jezusit, por një apostull, i djegur nga dëshira për të përhapur mesazhin e tij të dashurisë dhe mëshirës përmes fjalëve dhe veprave të mia.

[7] LENT 2024 | The ‘prayer of incompetence’, or the widow’s mite

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[7] LENT 2024 | The ‘prayer of incompetence’, or the widow’s mite

I came across this phrase many years ago in Cardinal Basil Hume’s book, Searching for God, and I still find it a very consoling and inspiring phrase. Hume says that we might read a book about prayer, hear someone describe an excellent method of prayer, and we are all excited. Yet, when we go to pray, we discover ourselves to be totally incompetent:

“Often we find ourselves … in what we term the ‘prayer of incompetence,’ where method is useless and seems to be an obstacle and yet, at the same time, there is not an awareness of God, and a seemingly conscious response is impossible…  In the course of this prayer, which does not seem to be a prayer, we have to learn that prayer is essentially a giving to God as well as a receiving from him. It is also a time to learn to recognize our limitations.”

St. Thérèse of Lisieux uses the same phrase, “Prayer arises, if at all, from incompetence, otherwise there is no need for it.” Discovering ourselves incompetent, we realise that prayer is a gift, and my commitment to it when it becomes difficult is a sign of how much, or how little, I desire it.

In fact, Hume advises us to “Adopt the attitude of waiting on God, of just being present at prayer even though the effort seems to be unrewarding … God speaks to us essentially and above all in the depths of our being, inspiring in us a greater wanting for God; and this, I think, is one of the characteristic fruits of the life of prayer; a greater desire for God.”

We discover that the way to a better prayer passes through greater simplicity,  a mere abiding in God’s presence, thanking him for all we are, recalling his attributes of love, mercy, compassion, simply repeating phrases from the gospel.

This reminds me of the widow who only put a couple of small coins in the treasury, but was proclaimed by Jesus to have been the one who gave most, for she gave her all (Lk 21: 1-4). So also with prayer, what we may consider to be the poorest prayer, may be in God’s eyes the most fruitful one, for we are letting God be God as we insist on our desire for him.

O God, you are my God, earnestly I seek you (Ps 63:1).

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you a song, ‘Come to the Water’, by John Foley

_________

[7] La ‘preghiera di incapacità’, o l’obolo della vedova

Mi sono imbattuto in questa espressione tanti anni fa nel libro del Cardinale Basil Hume Alla ricerca di Dio, e la trovo ancora molto consolante e stimolante. Hume dice che potremmo leggere un libro sulla preghiera, ascoltare qualcuno che spiega un metodo eccellente di preghiera ed esserne molto emozionati e tuttavia, andando a pregare, scoprircene totalmente incapaci:

“Spesso ci troviamo … in ciò che potremmo chiamare la ‘preghiera di incapacità’, in cui il metodo ci è inutile, o addirittura ci sembra d’intralcio, in cui non sentiamo Dio e una risposta minimamente consapevole ci pare impossibile…  Da questa preghiera, che non sembra essere una preghiera, dobbiamo imparare che la preghiera è essenzialmente un dare a Dio ciò che riceviamo da Lui.  Ed è anche l’occasione per riconoscere i nostri limiti.”

Santa Teresa di Lisieux usa le stesse parole: “La preghiera nasce, semmai, dall’ incapacità, altrimenti non ce n’è bisogno.” Scoprendoci incapaci ci accorgiamo che la preghiera è un dono e il mio impegno nel continuare pregare quando questo mi diventa difficile è la misura di quanto, o quanto poco, lo desideri.

Quindi Hume ci consiglia di “Assumere l’atteggiamento dell’attesa di Dio, di rimanere semplicemente presenti alla preghiera, anche se ogni sforzo sembra essere inutile… Dio ci parla essenzialmente e soprattutto nella profondità del nostro essere, inspirandoci un maggior desiderio di Dio; e questo, penso, sia uno dei frutti caratteristici della vita di preghiera: un desiderio più forte di Dio.”

Scopriremo che la via per una preghiera migliore passa attraverso una maggiore semplicità, un semplice rimanere alla presenza di Dio, ringraziandolo per ciò che siamo, richiamando alla mente le sue qualità di amore, misericordia e compassione, o semplicemente ripetendo una frase del Vangelo.

Ricordiamo la vedova che aveva gettato solo due monetine nel tesoro, ma che Gesù indica come quella che ha donato di più, perché ha dato tutto. (Lc 21, 1-4). Così avviene anche per la preghiera: la preghiera che consideriamo più povera potrebbe essere la più fruttuosa agli occhi di Dio, perché stiamo lasciando che Dio sia Dio mentre noi insistiamo nel desiderarlo.

O Dio, tu sei il mio Dio,dall’aurora io ti cerco (Sal 63,2).

_______

[7] “Lutja e paaftësisë”, ose Lëmosha e vejushës

E kam hasur këtë frazë shumë vite më parë në librin e kardinalit Basil Hume, Duke kërkuar për Zotin, dhe ende e shoh atë si një frazë shumë ngushëlluese dhe frymëzuese. Hume thotë se ne mund të lexojmë një libër rreth lutjes, apo të dëgjojmë dikë të përshkruajë një metodë të shkëlqyer lutjeje dhe të jemi krejt të emocionuar. Megjithatë, kur shkojmë të lutemi, zbulojmë se jemi krejtësisht të paaftë:

“Shpesh ne e gjejmë veten … në atë që ne e quajmë ‘lutja e paaftësisë’, ku metoda është e padobishme dhe duket të jetë një pengesë dhe në të njëjtën kohë, nuk ka një vetëdije për Zotin dhe një përgjigje në dukje e vetëdijshme është e pamundur. … Gjatë rrjedhës së kësaj lutjeje, e cila nuk duket të jetë një lutje, ne duhet të mësojmë se lutja është në thelb një dhënie ndaj Zotit , dhe një marrje ndaj tij  , pra marrim e japim prej tij. Është gjithashtu një kohë për të mësuar të njohim kufizimet tona.”

Shën Tereza e  Lisieux përdor të njëjtën frazë: “Lutja lind, nëse e gjitha , nga paaftësia, përndryshe nuk ndjej nevojë për të”. Duke e zbuluar veten të paaftë, kuptojmë se lutja është një dhuratë dhe kur përkushtimi ynë ndaj saj  bëhet i vështirë është një shenjë se sa shumë, apo sa pak e dëshiroj atë.

Në fakt, Hume na këshillon që “të përvetësojmë qëndrimin e të priturit nga Zoti,duke qene i pranishëm në lutje, edhe pse përpjekja duket se nuk shpërblehet… Zoti na flet në thelb dhe mbi të gjitha në thellësi të qenies sonë, duke frymëzuar tek ne një dëshire më e madhe për Zotin; dhe ky, mendoj, është një nga frytet karakteristike të jetës së lutjes; një dëshirë më e madhe për Zotin.”

Zbulojmë se rruga për një lutje sa më të mirë kalon përmes një thjeshtësie sa më të madhe, thjesht duke qëndruar në praninë e Zotit  duke falënderuar atë  për gjithçka që jemi, duke kujtuar cfarë kemi perfituar prej dashurisë ,mëshirës, dhembshurisë se tij , thjesht duke përsëritur fraza nga ungjilli.

Kjo më kujton gruan e ve që vendosi vetëm dy monedha të vogla në thesar, por ishte

shpallur nga Jezusi se ishte ajo që dha më shumë, sepse ajo dha gjithçka (Lk 21:1-4). Kështu edhe me lutjen, ajo që ne mund ta konsiderojmë si lutja më e varfër, në sytë e Zotit mund të jetë lutja më e frytshme, sepse ne po e lëmë Zotin të jetë Zot ndërsa këmbëngulim në dëshirën tonë për të.

O Zot, ti je Hyji im, qysh në agim të kërkoj (Ps 63:1).

[6] LENT 2024 | As I enter into prayer I ask for what I desire

(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll)

[6] LENT 2024 | As I enter into prayer I ask for what I desire

This is a suggestion we often come across in the Spiritual Exercises of St Ignatius. At different stages of the retreat he suggests that I ask for what I desire, with insistence. As I advance in the retreat, Ignatius suggests I ask for sorrow for my sins, for the strong desire to change, and later to know Jesus intimately so that I may love him more and follow him closely.  In contemplating the passion I ask to identify myself with the suffering Jesus, and then to share his joy when he rises again.

The genius lies not in suggesting what to ask for, but in suggesting that I ask for it. To ask for what I desire might at first seem a little confusing, or even contradictory, but if I succeed in following this advice I will gain an important insight. This prayer will challenge me to seek what my deepest desires are, not to stop at my superficial desires and dig deep in my heart to discover what I really desire. And then I pray to be granted the grace I desire.

I also realise that desiring alone is not enough to obtain what I’m seeking, I need to ask for it, to beg, to pray. In this way my prayer will become more personal, more focused. It will help me avoid the risk of reducing my prayer to a reflection on a text or to mere self-talk.

What do you seek?, the title of these Lenten reflections, is a crucial question that will always accompany us in our choices. Praying for what I desire will enable me to realise that even my desires are not totally of my own making, they are seeds planted in my heart by God himself, the one who made me in his image and likeness and with a natural attraction to what is good and holy. Like the two lovers of the Song of Songs, my heart seeks God and God seeks my heart.

In practice this is much easier than it sounds. When I enter into prayer I ask God for what I am seeking today: to be free, to grow in love, for wisdom, for greater trust. The list is endless. It will provide focus for my prayer – that is what I’m praying for today – and it will be like an anchor in distraction, for when my mind wanders I can come back to this fixed point.

AUDIO-VISUAL AID: With every post we share a music video or some other material which we hope will help you to enter into reflection. Today we bring you a song accompanying a short film entitled ‘Song of Solomon’ by Martin Smith. Song of Songs in the Bible is sometimes also called the Song of Solomon – a love story that beautifully illustrates the fact that there is something mystical in our deepest being… Through thick and thin ‘my heart seeks God and God seeks my heart.’

_________

[6] Entrando in preghiera chiedo ciò che desidero

Questo è un consiglio che troviamo spesso nel libretto degli Esercizi Spirituali di Sant’Ignazio. In diversi passaggi del ritiro egli suggerisce di chiedere ciò che desidero, con insistenza. Mentre procedo nel ritiro, Ignazio mi suggerisce di chiedere dolore per i miei peccati per rafforzare il desiderio di conversione, più avanti di conoscere intimamente Gesù per amarlo di più e seguirlo più da vicino. Contemplando la passione chiederò di identificarmi con Gesù sofferente e poi di condividere la gioia quando risorge.

La genialità non sta nel suggerire cosa chiedere, ma nel suggerire che lo chieda io. All’inizio chiedere ciò che desidero può sembrare un po’ disorientante, o addirittura contraddittorio, ma se riesco a seguire questo consiglio otterò una intuizione importante. Questa preghierà mi spinge a cercare quali sono i miei desideri più profondi: a non fermarmi ai desideri superficiali, ma a scavare profondamente nel mio cuore per scoprire cosa desidero davvero. E quindi pregherò che mi sia concessa la grazia che desidero.

Mi rendo inoltre conto che il solo desiderare non è sufficiente per ottenere ciò che cerco, ho bisogno di chiederlo, di implorare, di pregare. In questo modo la mia preghiera diverrà più personale, più centrata, e ciò mi aiuterà ad evitare il rischio di ridurre la mia preghiera ad una riflessione su un testo, o ad un monologo.

Che cosa cercate?, il titolo di queste riflessioni quaresimali, è una questione cruciale, che ci accompagnerà sempre nelle nostre scelte. Pregare per ciò che desidero mi permetterà anche di rendermi conto che i miei desideri non sono totalmente una cosa mia, sono semi piantati nel mio cuore da Dio stesso, da Colui che mi ha creato a sua immagine e somiglianza, con una connaturale attrazione a ciò che è buono e santo. Come i due amanti del Cantico dei Cantici, il mio cuore cerca Dio e Dio cerca il mio cuore.

In pratica tutto ciò è molto più semplice di come sembra. Quando entro in preghiera chiedo a Dio ciò che desidero oggi: essere libero, crescere nella capacità di amare, sapienza, maggior fede… La lista è infinita. Ciò darà una direzione alla mia preghiera – questo è ciò per cui prego oggi – e sarà un’ancora nella distrazione, perché quando la mia mente divagherà potrò ritornare a questo punto fisso.

_______

[6] Ndërsa hyj në lutje, kërkoj atë që dëshiroj

Ky është një sugjerim që e hasim shpesh në Ushtrimet Shpirtërore të Shën Injacit. Në faza të ndryshme të tërheqjes, ai më sugjeron të kërkoj atë që dëshiroj me këmbëngulje. Ndërsa përparoj në tërheqje, Injaci sugjeron të kërkoj të ndjej dhimbje për mëkatet e mia, të ndjej dëshirën e fortë për të ndryshuar dhe më vonë ta njoh Jezusin nga afër, në mënyrë që ta dua më shumë dhe ta ndjek nga afër. Duke soditur mundimet e tij, kërkoj të identifikohem me Jezusin që vuan dhe më pas të shperndaj gëzimin e tij kur ai të ringjallet.

Madheshtorja nuk qëndron në sugjerimin se çfarë të kërkoj, por në sugjerimin që unë ta kërkoj atë. Të kërkoj atë që dëshiroj në fillim mund të duket pak konfuze, apo edhe kontradiktore, por nëse arrij të ndjek këtë këshillë, do të arrij një pasqyrë të brendeshme të rëndësishme. Kjo lutje do të më sfidojë të kërkoj cilat janë dëshirat e mia më të thella, të mos ndalem në dëshirat e mia sipërfaqësore por të gërmoj thellë në zemrën time për të zbuluar atë që dëshiroj me të vërtetë. Dhe pastaj lutem që të më jepet hiri që dëshiroj.

E kuptoj gjithashtu se vetëm dëshira nuk mjafton për të marrë atë që po kërkoj, duhet ta kërkoj, të lutem për të. Në këtë mënyrë lutja ime do të bëhet më personale, më e fokusuar. Kjo do të më ndihmojë të shmang rrezikun e reduktimit të lutjes sime në një reflektim mbi një tekst ose në të folur thjesht me veten.

Çfarë kërkoni?, titulli i këtyre reflektimeve të kreshmës, është një pyetje vendimtare që do të na shoqërojë gjithmonë në zgjedhjet tona. Lutja për atë që dëshiroj do të më mundësojë të kuptoj se edhe dëshirat e mia nuk janë tërësisht të bëra nga unë, ato janë fara të mbjella në zemrën time nga vetë Zoti, ai që më bëri në shëmbëlltyrën dhe ngjashmërinë e tij dhe me një tërheqje të natyrshme ndaj asaj që është e mirë dhe e shenjtë. Si dy të dashuruarit e Këngës së Këngëve, zemra ime kërkon Zotin dhe Zoti kërkon zemrën time.

Në praktikë kjo është shumë më e lehtë se sa duket. Kur hyj në lutje, i kërkoj Zotit atë që kërkoj edhe sot: të jem i lirë, të rritem në dashuri, urtësi , për më shumë fe etj . Lista është e pafund. Ajo do të sigurojë fokus për lutjen time – për të cilën edhe po lutem sot – dhe do të jetë si një spirancë në shpërqendrim, sepse kur mendja ime endet, mund të kthehem në këtë pikë fikse.