(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina)
Ecological conversion: Why should I change? [8] – ‘A true ecological approach always becomes a social approach’ (Laudato Sii 49)

Imagine you are an environmentally aware citizen of a country which has a very weak regulatory framework, and does little to control its emissions. It is governed by a populist party which does not accept that climate change is a result of human activity, and refuses any environmentally friendly policy that, it says, will harm the country’s economy.

It is obvious that individual conversion, although essential, is not enough. ‘A true ecological approach always becomes a social approach; it must integrate questions of justice in debates on the environment’.  (LS 49) This is the natural consequence of the fact that we are really one – we cannot solve the ecological challenge without a collective approach.

My ecological conversion must include a real commitment to support initiatives that will bring about real change within my society.  Most of these measures, like investing in renewable energy production, developing infrastructures for collective transport by train, electricity/hydrogen cars, better recycling technology etc., can only be handled by states.

No wonder that in more countries climate change is moving up the political agenda, forcing governments to take decisions that might seem unpopular in the short term but will safeguard our world for the sake of future generations.

On the other hand, we are also witnessing the rise of populist parties, where structures are weakened and no sacrifices are demanded from citizens. The solutions offered are all short term, not the real answers to our pressing questions, intended only to win votes. Ultimately we are encouraged to be selfish.

This is where conversion becomes more difficult, perhaps because it is more real. In his latest document after the synod on the Amazon, Querida Amazonia, Pope Francis speaks of the four dreams he has for this region. The first is the social dream, and I believe that in a culture where  individualism is glorified and concepts like the common good and solidarity are mostly absent from discussions, we too need to dream of a more fair world, where people feel responsible towards each other and towards creation.

‘We need to feel outrage, as Moses did (cf. Ex 11:8), as Jesus did (cf. Mk 3:5), as God does in the face of injustice (cf. Am 2:4-8; 5:7-12; Ps 106:40). It is not good for us to become inured to evil; it is not good when our social consciousness is dulled before an exploitation that is leaving destruction and even death.’  (Querida amazonia, 15)

ACT… Today we suggest that you look up some information on the Amazon and its people, and the way ecological change is impacting their livelihood and indeed their very existence. The video below will help.

VIEW…. Today’s video – A very short and beautiful synthesis of Querida Amazonia, and the four dreams Pope Francis has for this region.

______________________

‘Un vero approccio ecologico diventa sempre un approccio sociale’ (Laudato Sii 49)

Immagina di essere un cittadino attento all’ambiente in una nazione che abbia un quadro normativo molto scarso e che faccia poco per controllare le emissioni, una nazione governata da un partito populista che non accetti che il cambiamento climatico sia il risultato delle azioni fatte dall’uomo e che rifiuti qualunque politica attenta all’ambiente, dicendo che danneggerebbe l’economia del paese.

E’ ovvio che la conversione  personale, sebbene essenziale, non sarebbe sufficiente. ‘Un vero approccio ecologico diventa sempre un approccio sociale, che deve integrare la giustizia nelle discussioni sull’ambiente’.  (LS 49) Come naturale conseguenza del fatto che in realtà siamo una cosa sola, non possiamo risolvere la sfida ecologica senza un approccio collettivo.

La mia conversione ecologica deve includere un impegno concreto nel supportare iniziative che suscitino un reale cambiamento della società in cui vivo.  La maggior parte di misure quali investire sulla produzione di energie rinnovabili, sviluppare infrastrutture per il trasporto su rotaie, macchine elettriche o ad idorgeno, migliorare le tecnologie di riciclo ecc., può essere sostenuta solo dagli stati.

Non meraviglia che in più nazioni il cambiamento climatico si stia imponendo nell’agenda politica, spingendo i governi a prendere decisioni che possono sembrare  impopolari nel breve termine, ma che salvaguarderanno il nostro mondo per il bene delle generazioni future.

D’altra parte siamo anche testimoni dell’ascesa dei partiti populisti in paesi dove le strutture sociali sono indebolite e ai cittadini non è richiesto nessun sacrificio. Le soluzioni offerte sono tutte a breve termine, non si danno risposte concrete a questioni pressanti, preoccupati solo di accaparrarsi voti. In ultima analisi siamo incoraggiati ad essere egoisti.

In questa situazione la conversione diventa più difficile , forse perché è più vera. Nel suo ultimo documento, in seguito al sinodo sull’Amazzonia, Querida Amazonia, Papa Francesco parla dei quattro sogni che ha per quella regione. Il primo è il sogno sociale. Credo che in una cultura che esalta l’individualismo e in cui i concetti  di bene comune e solidarietà sono del tutto assenti dalle discussioni, anche noi abbiamo bisogno di sognare un mondo più giusto, in cui le persone si sentano responsabili le une delle altre e della creazione.

‘Bisogna indignarsi, come si indignava Mosè (cfr Es 11,8), come si indignava Gesù (cfr Mc 3,5), come Dio si indigna davanti all’ingiustizia (cfr Am 2,4-8; 5,7-12; Sal 106,40). Non è sano che ci abituiamo al male, non ci fa bene permettere che ci anestetizzino la coscienza sociale, mentre una scia di distruzione, e perfino di morte […] mette in pericolo la vita di milioni di persone’  (Querida amazonia, 15).

(Translated by Maria Fiore)

___________________

“Një qasje e vërtetë ekologjike bëhet gjithmonë një qasje sociale” ” (Ti Qofsh Lëvduar 49)

Imagjino të jeni një qytetar i kujdesshëm për mjedisin në një komb që ka një normë rregulluese shumë të dobët dhe që bën pak për të kontrolluar emetimet, një komb i qeverisur nga një parti populiste dhe nuk e pranon që ndryshimi i klimës është rezultat i veprimeve të ndërmarra nga njeriu dhe që kundërshton çdo politikë të ndërgjegjshme për mjedisin, duke thënë se kjo do të dëmtonte ekonominë e vendit.

Është e qartë se trasformimi personal, edhe pse thelbësor, nuk do të ishte i mjaftueshëm. “Një qasje e vërtetë ekologjike bëhet gjithmonë një qasje sociale, e cila duhet të integrojë drejtësinë në diskutimet mjedisore.” (LS 49) Si pasojë natyrore e faktit që në të vërtetë jemi një gjë e vetme, nuk mund ta zgjidhim sfidën ekologjike pa një qasje kolektive.

Trasformimi im ekologjik duhet të përfshijë një angazhim konkret duke mbështetur iniciativat që sjellin një ndryshim të vërtetë në shoqërinë në të cilën jetoj. Pjesa më e madhe e masave të marra për investim në prodhimin e energjisë rinovueseve, zhvillimi i infrastrukturës për transport hekurudhor, makina elektrike ose me hidrogjen, përmirësimi i teknologjive të riciklimit, etj., mund të mbështeten vetëm nga shtetet.

Nuk është çudi që në shumë shtete ndryshimi i klimës, po e imponon axhendën politike, duke shtyrë qeveritë të marrin vendime që mund të duken jopopullore në një afat të shkurtër, por që do të mbrojnë botën tonë për të mirën e brezave të ardhshëm.

Nga ana tjetër jemi gjithashtu dëshmitarë të ngritjes së partive populiste në vendet ku strukturat shoqërore janë dobësuar dhe qytetarëve nuk u kërkohet asnjë sakrificë. Zgjidhjet e ofruara janë të gjitha afatshkurtra, nuk jepen përgjigje konkrete për pyetje të ngutshme, të shqetësuar vetëm për fitimin e votave. Në fund të fundit jemi të inkurajuar të jemi egoist.

Në këtë situatë, trasformimi bëhet më i vështirë, ndoshta sepse është më i vërtetë. Në dokumentin e tij të fundit, menjëherë pas sinodit në Amazonia, “Querida Amazonia”, Papa Françesku flet për katër ëndrrat që ka për atë rajon. E para është ëndrra shoqërore. Mendoj se në një kulturë që lartëson individualizmin dhe në të cilën konceptet e së mirës dhe solidaritetit mungojnë plotësisht nga diskutimet, edhe ne kemi nevojë të ëndërrojmë për një botë më të drejtë, në të cilën njerëzit ndjehen përgjegjës për njëri-tjetrin dhe për krijimit.

‘Duhet të indinjohemi, si indinjohej Moisiu (krh. Dal 11, 8), si indinjohej Jezusi (krh. Mk 3, 5), si Zoti indinjohet para padrejtësisë (krh. Am 2,4-8; 5,7-12 ; Ps 106,40). Nuk është e shëndetshme që mësohemi me të keqen, nuk na bën mirë që të lejojmë të anestetizojnë ndërgjegjen tonë sociale, ndërsa një gjurmë shkatërrimi, madje edhe vdekjeprurëse […] rrezikon jetën e miliona njerëzve ”(Querida amazonia, 15).

(Translated by Zef Bisha SJ)