(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina)

Conversion [6] To love and serve the Divine Majesty in everything

Spain of the 16th century produced many mystics, whose teachings we still read with great profit. St Teresa of Avila and St John of the Cross have both been proclaimed doctors of the Church for their doctrine on the spiritual life. While they laboured tirelessly to reform the Carmelite order, they insisted that their followers were to live cloistered lives centred around prayer. The metaphor they used to describe their experience of very close union with God was that of the deep communion that exists within a married couple.

Ignatius too was a mystic, who ‘every time and hour he wanted to find God, he found him’ [Au 99]. His Spiritual Diary reveals an easy access to the Trinity that shows he too attained the heights of mystical prayer. Yet his is not the nuptial mysticism of his Carmelite contemporaries, but a mysticism of service. He achieves close union with God through service: at the end of the Spiritual Exercises he invites the exercitant to ask for the grace “for an intimate knowledge of all the many blessings received, that filled with gratitude for all, I may in all things love and serve the Divine Majesty”  [SpEx 233].

One who knew Ignatius very well was Pedro de Ribadeneira. Speaking of how Ignatius understood the link between prayer and service, he wrote: As for prayer and meditation [Ignatius] thought it was better that a person should try to find God in all that he was doing, rather than give much continuous time to prayer; and that this was the spirit he wanted in those of the Society, that they should find … no less devotion in any work of charity or obedience than in prayer and meditation. (Treatise on the Governance of St Ignatius of Loyola, 2,4)

His conversion led Ignatius to found the Jesuit order which he immediately put at the disposal of the Pope, to be sent where the need was greatest. He was convinced that love ought to find its expression in deeds more than in words, for it actually consists in mutual sharing [SpEx 231]. We will show our love for God by loving and serving him in our neighbour. In the words of that 20th century Ignatius, Fr Pedro Arrupe, Ignatian spirituality is successful only if it forms men and women for others.

May our Lord and Creator grant us the grace of conversion on this feast day of St Ignatius.

AUDIO-VISUAL AID: Today, we bring you a new short film produced for this special Ignatian year (commemorating the conversion of St Ignatius) by the Jesuit scholastics of the Collegio del Gesù in Rome. ‘A story inspired by real events about a limping pilgrim, Íñigo, who relied on God and placed his trust in Him totally. That pilgrim is Ignatius of Loyola. His reflection, at the end of his life in Rome, invites us to be pilgrims ourselves, using discernment along the way.’

Conversione: in tutto amare e servire la Divina Maestà

La Spagna del 16o secolo ci ha dato molti mistici, i cui insegnamenti sono letti tuttora con grande profitto. S. Teresa d’Avila e S. Giovanni della Croce sono stati entrambi proclamati dottori della Chiesa per la loro dottrina sulla vita spirituale. Mentre lavoravano instancabilmente per riformare l’ordine Carmelitano, insistevano che i loro seguaci dovessero vivere una clausura incentrata sulla preghiera. La metafora che usavano per descrivere la loro esperienza di stretta unione con Dio era quella della comunione profonda in una coppia di sposi.

Anche Ignazio era un mistico, che ‘poteva trovare Dio in qualunque momento lo desiderasse’ [Au 99]. Il suo Diario Spirituale rivela un facile accesso alla Trinità e rivela che anch’egli aveva raggiunto le vette della preghiera mistica. Tuttavia la sua non è la mistica nuziale dei suoi contemporanei Carmelitani, ma una mistica del servizio. Egli raggiunge l’unione intima con Dio attraverso il servizio: alla fine degli Esercizi Spirituali invita l’esercitante a chiedere la grazia “di un’intima conoscenza di tanto bene ricevuto, perché, riconoscendolo interamente, possa in tutto amare e servire la Divina Maestà.” [EE. SS. 233].

Uno che conosceva molto bene Ignazio, Pedro de Ribadeneira, parlando di come Ignazio comprendesse il legame fra preghiera e servizio, scrive: Riguardo la preghiera e la meditazione [Ignazio] pensava che fosse meglio che una persona cercasse di trovare Dio in tutto quello che faceva, piuttosto che dedicasse un lungo tempo continuato a pregare; ed era questo lo spirito  che voleva animasse quelli della Compagnia: che essi non trovassero… meno devozione in ogni occupazione di carità o obbedienza che nella preghiera e nella meditazione. (Trattato sul Governo di S. Ignazio di Loyola, 2,4)

La sua conversione portò Ignazio a fondare l’ordine dei Gesuiti, che egli mise immediamente a disposizione del Papa per essere mandati dove c’era maggiore necessità. Era convinto che l’amore si debba esprimere nei fatti più che nelle parole, dal momento che consiste in un reciproco scambio di beni [EE. SS. 231]. Dimostreremo il nostro amore per Dio, amandolo e servendolo nel nostro prossimo. Per dirlo con le parole di un Ignazio del 20o secolo, padre Pedro Arrupe, la spiritualità Ignaziana raggiunge il suo scopo solo se forma uomini e donne per gli altri.

Possa il nostro Signore e Creatore concederci la grazia della conversione in questo giorno in cui festeggiamo S. Ignazio.

Kthimi : ta duash dhe t’i shërbesh Hyjnisë sëGjithëpushtetshme në gjithçka

Spanja e shekullit të 16-të prodhoi shumë mistikë, mësimet e të cilëve ne ende i lexojmë me shumë përfitim. Shën Tereza e Avilës dhe Shën Gjoni i Kryqit janë shpallur të dy mjekë të Kishës për doktrinën e tyre mbi jetën shpirtërore. Ndërsa punuan pa u lodhur për të reformuar rendin Karmelitan, ata këmbëngulën që ndjekësit e tyre të bënin jetë të veçuara,përqendruar te lutja. Metafora që ata përdorën për të përshkruar përvojën e tyre në bashkim shumë të ngushtë me Zotin ishte ajo e bashkimit të thellë që ekziston brenda një çifti të martuar.

Edhe Injaci ishte një mistik, i cili “çdo herë dhe çdo orë donte të gjente Zotin, dhe e gjeti Atë” [Au 99]. Ditari i tij Shpirtëror zbulon një akses të lehtë në Trinitet që tregon se edhe ai arriti majat e lutjes mistike. Megjithatë, misticizmi e tij nuk është misticizmi i krahasuar me atëmartesor i bashkëkohësve të tij karmelitë, por një misticizëm i shërbimit. Ai arrin bashkimin e ngushtë me Zotin përmes shërbimit: në fund të Ushtrimeve Shpirtërore ai e fton ushtruesin të kërkojë hirin “për një njohje me intime të të gjitha bekimeve të marra, mbushur me mirënjohje për të gjitha, dhe qëtë mund tëdua dhe ti shërbej  në të gjitha gjërat Madhërisë Hyjnore “[USH233].

Një nga ata që e njihte shumë mirë Injacin ishte Pedro de Ribadeneira. Duke folur për mënyrën se si Injaci e kuptoi lidhjen midis lutjes dhe shërbimit, ai shkroi: Sa i përket lutjes dhe meditimit [Injaci] mendoi se ishte më mirë që një person të përpiqej të gjente Hyjin në gjithçka që bën,me mire se sa t’i jepte me shume  kohë te vazhdueshme lutjes; dhe se kjo ishte fryma që ai dëshironte tëpërhapte te Shoqëria , nëmënyrëqë ata të ishin … jo më pak devotshëm në çdo punë bamirësie ose bindjeje sesa në lutje dhe meditim. (Traktat mbi qeverisjen e Shën Injacit nga Lojola, 2,4)

Kthimi i tij e çoiInjacin drejt  urdhrit Jezuit, të cilin ai menjëherë e vuri në dispozicion të Papës, për t’u dërguar atje ku ishte nevoja më e madhe. Ai ishte i bindur se dashuria duhet ta gjente shprehjen e saj në vepra më shumë sesa në fjalë, sepse në të vërtetë konsiston në ndarjen reciproke [USH 231]. Ne do ta tregojmë dashurinë tonë për Zotin duke e dashur dhe duke i shërbyer atij pranë të afërmit tonë. AtëPedroArrupe thotë nëfjalet e tij kur flet për Injacin e shekullit 20:përshpirtëriaInjciane është e suksesshme vetëm nëse formon burra dhe gra për të tjerët.

Zoti dhe Krijuesi ynë na dhëntë hirin e kthimit në besim në këtë ditë feste të Shën Injacit.