Love… Of Words & Deeds –  The eighth in a set of reflections for Lent (Troverete il testo in italiano ed in albanese in fondo alla pagina)

[8] Love is not envious or boastful or arrogant or rude (1 Cor 13:4)

If you are a real supporter of your football or basketball team, you understand what St Paul means by rejoicing in wrongdoing: we rejoice when our opponents lose, or when their best player is injured or suspended, and we do not really care whether they deserved this or not. When they do well we find it difficult to rejoice.

Sometimes we discover this competitive attitude in our other relationships too: we find ourselves rejoicing when something wrong happens to others: if others are my competitors or opponents I end up believing that his or her wrong is to my benefit.

This attitude may well have its roots in our own negative self-image: to flourish I need the other to diminish, to be less than myself, for I am afraid that otherwise I would end up the loser. That is why such a negative attitude may surface even in our closest relationships, sometimes even between spouses and friends or members of the same community.

Yet, when we truly love, ‘we rejoice at the good of others when we see their dignity and value their abilities and good works. This is impossible for those who must always be comparing and competing, even with their spouse, so that they secretly rejoice in their failures.’ (Pope Francis, Amoris Laetitia 109)

In a very real way, the question about who are the persons I really love can be answered by asking myself who are the persons I rejoice with, those whose good qualities and success fill me with joy.

I might even discover that I am not very good at rejoicing at my own qualities, finding it difficult to accept that others rejoice at my goodness: I suspect that if people really know me they would not find much to rejoice at. I then understand better why Jesus links my ability to love others so closely with the way I love myself.

Being free enough to rejoice in my own good and in that of others is a way of acknowledging and being grateful for what God has given us. ‘God loves a cheerful giver’ (2 Cor 9:7).

‘If we fail to learn how to rejoice in the well-being of others…we condemn ourselves to a joyless existence, for, as Jesus said, “it is more blessed to give than to receive”’ (Acts 20:35) (AL110).

(To read the other reflections in this series, click here.)

Today, a beautiful piece of music to reflect with – La Califfa, a composition by Ennio Morricone


________

L’amore non gode dell’ingiustizia, ma si compiace della verità. (1 Cor 13,6)

 Se si è molto tifosi di una squadra di calcio o di basket, si capisce bene cosa S. Paolo intende con “godere dell’ingiustizia”: ci rallegriamo quando la squadra avversaria perde, o quando il loro migliore giocatore si infortuna o viene sospeso, e non ci importa se se lo siano meritati o no.  Mentre troviamo difficile gioire quando le cose gli vanno bene.

Talvolta scopriamo questa tendenza competitiva anche nelle nostre relazioni: scopriamo di gioire quando accade qualcosa di male agli altri. Se gli altri sono miei rivali o avversari, finisco per credere che il loro male sia per me un bene.

Questa tendenza può avere le sue radici in una immagine negativa di noi stessi: per emergere ho bisogno che gli altri diminuiscano, siamo meno di me, perché temo che altrimenti finirei per essere perdente. Ecco perché questa tendenza negativa può emergere anche nelle nostre relazioni più intime, talvolta anche fra sposi, amici o membri della stessa comunità.

Ma quando amiamo davvero, ‘ci rallegriamo per il bene dell’altro, quando viene riconosciuta la sua dignità, quando si apprezzano le sue capacità e le sue buone opere. Questo è impossibile per chi deve sempre paragonarsi e competere, anche con il proprio coniuge, fino al punto di rallegrarsi segretamente per i suoi fallimenti.’ (Papa Francesco, Amoris Laetitia 109)

In concreto, alla domanda su chi siano le persone che amo davvero, posso trovare risposta chiedendomi chi sono le persone di cui mi rallegro, il cui successo e le cui buone qualità mi riempiono di gioia.

Potrei anche scoprire che non sono molto bravo a rallegrarmi delle mie stesse qualità, che trovo difficile accettare che gli altri si rallegrino della mia bontà, che magari sospetto che se mi conoscessero davvero non avrebbero molto di cui rallegrarsi. Allora comprendo meglio perché Gesù colleghi strettamente  la mia capacità di amare gli altri al modo in cui amo me stesso.

Essere abbastanza libero per gioire del mio bene e di quello degli altri è un modo per risconoscere ed essere grato per ciò che Dio mi ha dato. ‘Dio ama chi dona con gioia’ (2 Cor 9,7).

‘Se non alimentiamo la nostra capacità di godere del bene dell’altro…ci condanniamo a vivere con poca gioia, dal momento che, come ha detto Gesù, «si è più beati nel dare che nel ricevere!» (At 20,35).’ (AL110).
________________________

Dashuria nuk i kënaqet padrejtësise por i gëzohet të vërtetës

Nëse jeni një mbështetës i vërtetë i ekipit tuaj të futbollit ose të basketbollit, ju do të kuptoni mire se çfarë thotë Shën Pali  kur flet për : “ti gëzohesh të keqes” : ne gëzohemi kur kundërshtarët tanë humbasin ose kur lojtari më i mirë i tyre është plagosur ose pezulluar dhe nuk na intereson nëse e meriton  apo jo këtë . Pra vërejmë që kur u ecën mbarë të tjerëve , nuk ndjejmë gëzim .

Ndonjëherë ne e zbulojmë këtë qëndrim konkurrues edhe në marrëdhëniet e tjera tonat: ne e gjejmë veten të gëzuar kur diçka e gabuar u ndodh të tjerëve: nëse të tjerët janë konkurrentët ose kundërshtarët e mi, përfundoj duke besuar se gabimi i tij ose  i saj do të më leverdisi mua .

Kjo sjellje mund të burojë nga pjesa më negative e vetes tonë  : që të lulëzojë unë duhet që tjetri të pesoje humbje , të jete më pak se unë, sepse përndryshe kam frikë se do të përfundoj si humbës. Kjo është arsyeja pse një qëndrim i tillë negativ mund të shfaqet edhe në marrëdhëniet tona më të ngushta, nganjëherë edhe midis anëtarëve të së njëjtës komunitet, midis miqve , madje edhe midis dy bashkëshortëve

Sidoqoftë , kur ne duam me të vërtetë, “gëzohemi për të mirën e të tjerëve “, gëzohemi kur shohim se vlerat dhe të mirat e tyre funksionojnë . Kjo është e pamundur për ata që gjithmonë duan  të krahasohen dhe të konkurrojnë, madje edhe me bashkëshortin e tyre, ku ndodh që të shkojnë deri aty sa që  thelle- thelle të gëzohen për dështimet e tyre “(Papa Françesku, Amoris Laetitia 109)

Nëse duam të dime realisht se cilet janë ata persona që me të vërtetë i duam , duhet të kerkojmë të kuptojme se për cilet persona mbushemi me gëzim ndërsa i shohim të përparojnë në aftesite e mira dhe sukseset  e tyre .

Gjithashtu unë mund të zbuloj se mund të mos jem i mire  në të kenaqurit me aftësite e mia ,se e gjej të vështirë të pranoj se jam ai që duhet përballë të tjerëve , kam frikë se nëse njerëzit me njohin me të  vërtetë nuk do gjejnë shumë arsye për tu gëzuar. Duke kaluar nëpërmjet këtyre ndjesive e kuptoj më mirë se pse Jezusi lidh aftësinë për të dashur të tjerët ngushtesisht me mënyrën se si une e dua vetveten.

Të jesh i lirë mjaftueshëm sa të gëzohesh në të mirat  e vetvetes dhe të tjerëve është një mënyrë  mirenjohje  dhe falenderimi për atë që vete Zoti na ka dhënë. ‘Hyji e do atë që jep me gëzim (2 Kor. 9: 7).

Nëse dështojmë në ate që të mësojmë të gëzojmë me te mirën e tjerëve jemi duke e dënuar veten me mungesën e  gëzimit sepse sic ka thëne Jezusi : “Më i lumtur është ai që jep se ai që merr”Vap,20,35