(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll.

[8] Hoping against hope, he believed

Why do people promise eternal love to each other, get married and have children when they do not know what their future will bring? Why do refugees leave their country with very little, not really knowing where they will end up? Why do we shower so much care and love on people with dementia?

The answer to all these questions, and to most of the basic questions of human life is hope, a kind of  vague certainty that life is beautiful and will not let us down, that there is a basic goodness in humanity, and that in spite of everything, life is worth living.

Faith and hope are really intertwined, like the two sides of the same coin. Hope is much more than wishing that it won’t rain tomorrow or that my team will win the Champions Leagues. It is the certainty that what we believe is true and that God’s word will never fail.

Once again, Abraham helps us understand.  St Paul writes to the Romans, Hoping against hope, Abraham believed that he would become “the father of many nations,” according to what was said, “So numerous shall your descendants be.” (Rom 4:7)

Abraham had all the reasons not to hope – he was very old and his wife was sterile.  Yet, he believed, and the only reason to do so was God’s promise. He did complain to God, and in this dark moment God called Abraham forth from his tent to show him the night sky shining with countless stars, to assure him that such would be the number of his descendants.

Hope enables us to be merciful and compassionate, sharing what we have. Believing that what we have is a gift, we hope – we believe – that God will not fail to provide to those who are merciful like their Father in heaven. It is like lighting a small light in a sea of darkness, certain it does make a difference.

Looking back, we realise that there were decisive moments where our decisions called for a step in the dark, where we had to trust more or less blindly. It was then that we grew in faith, for when our faith is put to the test, it is hope that carries us forward. I suppose a grain of hope is enough.

I lift up my eyes to the mountains. Where does my help come from? My help comes from the Lord, who made heaven and earth (Psalm 121:1).

AUDIO-VISUAL AID: Today’s choice is ‘Be still, my soul’, featuring Kari Jobe.

  1. Egli ebbe fede, sperando contro ogni speranza

Perché le persone si promettono reciprocamente amore eterno, si sposano e fanno dei figli, pur non sapendo cosa il futuro ha in serbo per loro? Perché i rifugiati lasciano il loro paese praticamente senza niente, non sapendo per certo come andrà a finire? Perché laviamo con tanta cura e amore le persone con demenza?

La risposta a tutte queste domande e alla maggior parte delle domande fondamentali dell’uomo è la speranza, una specie di certezza indefinita che la vita è bella e che non ci deluderà, che fondamentalmente c’è della bontà nell’uomo e che, a dispetto di tutto, vale la pena vivere.

Fede e speranza sono strettamente interconnesse, come fossero due facce della stessa medaglia. La speranza è molto più che sperare che domani non piova o che la mia squadra vinca la Champions Leagues. E’ la certezza che ciò che speriamo è vero e che la Parola di Dio non ci deluderà mai.

Ancora una volta Abramo può aiutarci a capire.  S. Paolo scrive ai Romani: Egli ebbe fede sperando contro ogni speranza e così divenne padre di molti popoli, come gli era stato detto: Così sarà la tua discendenza (Rom 4, 18).

Abramo aveva tutti i motivi per smettere di sperare: era molto vecchio e sua moglie era sterile.  Tuttavia egli ebbe fede, avendo come unico motivo la promessa di Dio. Si era lamentato con Dio e in quel momento buio, Dio aveva chiamato Abramo ad uscire dalla sua tenda per mostrargli il cielo notturno illuminato da innumerevoli stelle e assicurargli che i suoi discendenti sarebbero stati altrettanto numerosi.

La speranza ci rende compassionevoli e misericordiosi, capaci di condividere ciò che abbiamo. Credendo che ciò che abbiamo è un dono, speriamo – crediamo – che Dio non mancherà di provvedere a coloro che sono misericordiosi come il loro Padre celeste. E’ come accendere una piccola luce in un mare di buio, certi che faccia la differenza.

Guardandoci indietro, ci rendiamo conto che ci sono stati momenti cruciali, in cui decidersi voleva dire fare un salto nel buio, in cui ci dovevamo fidare, più o meno, ciecamente. E’ allora che la nostra fede è maturata, poiché quando la nostra fede è messa alla prova, è la speranza che ci fa andare avanti. Credo che un briciolo di speranza sia sufficiente.

Alzo gli occhi verso i monti: da dove mi verrà l’aiuto? Il mio aiuto viene dal Signore, che ha fatto cielo e terra. (Salmo 120 (121), 1-2).

__________

  1. Duke shpresuar përkundrejt cdo shprese, ai besoi

Pse njerëzit i premtojnë dashuri të përjetshme njëri-tjetrit, martohen dhe bëjnë fëmijë kur nuk e dinë se çfarë do të sjellë e ardhmja e tyre? Pse refugjatët largohen nga vendi i tyre me shumë pak, duke mos ditur realisht se ku do të përfundojnë? Pse duhet kaq shumë kujdes dhe dashuri ndaj njerëzve me demencë?

Përgjigjja për të gjitha këto pyetje, dhe për shumicën e pyetjeve themelore të jetës njerëzore është shpresa, një lloj sigurie e paqartë se jeta është e bukur dhe nuk do të na lërë keq, se ka një mirësi themelore në njerëzimin dhe se pavarësisht gjithçkaje, jeta ia vlen të jetohet.

Besimi dhe shpresa janë vërtet të ndërthurura, si dy anët e së njëjtës medalje. Shpresa- do të thotë shumë më tepër sesa të dëshiroj që nesër të mos bjerë shi ose që skuadra ime të fitojë Ligën e Kampionëve. Është e sigurt se ajo që ne besojmë është e vërtetë dhe se fjala e Hyjit nuk do të dështojë kurrë.

Edhe një herë, Abrahami na ndihmon të kuptojmë akoma më mirë. Shën Pali u shkruan romakëve, “Duke shpresuar kundër çdo shprese, ai besoi që të bëhet kështu ,ati i shumë popujve  sipas fjalës: ‘E tillë do të jetë pasardhësia jote!” (Rom 4:7)

Abrahami kishte të gjitha arsyet për të mos shpresuar – ai ishte shumë i vjetër dhe gruaja e tij ishte sterile. Megjithatë, ai besonte dhe arsyeja e vetme për ta bërë këtë ishte premtimi i Hyjit. Ai u ankua te Zoti dhe në këtë moment të errët Ai e thirri Abrahamin nga tenda e tij për t’i treguar qiellin e natës që shkëlqente me yje të panumërt, për ta siguruar atë se i tillë do të ishte numri i pasardhësve të tij.

Shpresa na mundëson të jemi të mëshirshëm dhe të dhembshur, duke ndarë atë që kemi. Duke besuar se ajo që kemi është një dhuratë, ne shpresojmë – besojmë – se Hyji nuk do të dështojë t’u japë atyre që janë të mëshirshëm si Ati i tyre në qiej , cka ju nevojitet. Është si shndritja e një drite të vogël në një detë të errët, sigurisht që bën ndryshim.

Duke parë nga cfarë kemi kaluar, kuptojmë se kishte momente vendimtare ku vendimet tona kërkonin një hap në errësirë, ku duhej të kishim besim pak a shumë edhe verbërisht. Atëherë ishte ai momenti që ne u rritëm në besim, sepse kur besimi ynë vihet në provë, është shpresa ajo që na çon përpara. Mendoj se mjafton një kokërr shprese.

Sytë e mi i çoj drejt maleve:prej nga do të më vijë mua ndihma?

Ndihma ime vjen prej Zotit,i cili krijoi qiellin e tokën. (Psalmi 121:1).