(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina)

Be Reconciled [1]

‘We entreat you on behalf of Christ, be reconciled to God.’ (2 Cor 5:20) This is the impassioned plea that resounds in the Ash Wednesday liturgy, and it will be the inspiration for our reflections during this Lenten season.

This cry for reconciliation is an appeal valid for all times, but these months of pandemic have made us even more aware of how urgent it is in our own times. Many divisions that we knew existed are now more difficult to hide or to deny, and make an ever more pressing appeal to our consciences. Public health services have been shown to be often seriously inadequate after decades of austerity and cuts in public spending while the super rich have became even richer. The poorer groups, the minorities in our societies, have been hit especially hard: the elderly in care homes sometimes seemed to have been abandoned to their fate, while in many countries children have not been able to go to school. The weakest are those who bear the brunt of catastrophes.

‘Be reconciled’ is also addressed to me. This Lent can be a good time to reflect on the quality of my relationships, of my need for reconciliation – in my relationships within my own family, at the work place, with my neighbours, friends. We will reflect on the complex reality of forgiveness and its demands.

‘Be reconciled to God’. Lent is a time of conversion, a time to have a good look at my life and at my relationship with God, at the place he occupies in my life. At the end of Lent we will celebrate Christ shedding his blood for the forgiveness of sins, and sending out his apostles to forgive sins.

‘Be reconciled with creation’: somehow we seem to be waging war on creation, forgetting that we are part of it, so that we are destroying ourselves in the process. During these months of pandemic and restricted movements, so many of us have realised that we can do with much less, living more austere but more rewarding lives.

This may seem a very tall list, seemingly an impossible task. Yet St Paul encourages us to take up this challenge, in a spirit of faith. He insists, ‘All this is from God, who reconciled us to himself through Christ;  if anyone is in Christ, there is a new creation: everything old has passed away; see, everything has become new!’ (2 Cor 5: 17-19)

Today’s audiovisual aid: Contemporary singer Lauren Daigle sings ‘How Can It Be?’

‘Lasciatevi riconciliare’

‘Vi supplichiamo in nome di Cristo: lasciatevi riconciliare con Dio..’ (2 Cor 5,20) Questa è la supplica accorata che risuona nella liturgia del Mercoledì delle Ceneri e che ispirerà le nostre riflessioni in questo tempo di Quaresima.

Questo grido per la riconciliazione è un appello valido in ogni tempo, ma questi mesi di pandemia ci hanno reso ancor più consapevoli di come ora ciò sia urgente. Molte divisioni che già sapevamo esistere, ora sono più difficili da nascondere o negare e rivolgono un appello ancora più pressante alle nostre coscienze. I sistemi sanitari, dopo decenni di austerità e tagli alla spesa pubblica, si sono dimostrati spesso seriamente inadeguati, mentre i super ricchi si sono arricchiti ancora di più. Le categorie più povere, le minoranze della nostra società, sono state colpite in modo particolarmente duro: è sembrato che gli anziani nelle case di cura fossero stati abbandonati talora al loro destino, mentre in molte nazioni i ragazzi non sono potuti andare a scuola. Sono i più deboli che portano il peso delle catastrofi.

‘Lasciati riconciliare’ è l’invito rivolto anche a me. Questa Quaresima può essere un buon tempo per riflettere sulla qualità delle mie relazioni, sul mio bisogno di riconciliazione – nelle mie relazioni familiari, sul posto di lavoro, con i miei vicini e i mei amici. Rifletteremo sulla complessità della realtà del perdono e sulle sue esigenze.

‘Lasciati riconciliare’. La Quaresima è un tempo di conversione, un tempo per rivedere la mia vita e la mia relazione con Dio: che posto Lui occupa nella mia vita. E alla fine della Quaresima festeggeremo Gesù che versa il suo sangue per il perdono dei peccati e invia i suoi apostoli a perdonare i peccati.

‘Lasciatevi riconciliare con la creazione’: sembra che abbiamo in certo modo ingaggiato una guerra contro la creazione, dimenticando di esserne parte, tanto che in questo modo ci stiamo autodistruggendo. Durante questi mesi di pandemia e di restrizioni negli spostamenti molti di noi si sono resi conto di poter vivere con molto meno, in modo più sobrio ma più gratificante.

Può sembrare un elenco molto impegnativo, un compito apparentemente impossibile. Ma s. Paolo ci incoraggia a raccogliere questa sfida con spirito di fede. Egli afferma: ‘Tutto questo però viene da Dio, che ci ha riconciliati con sé mediante Cristo; se uno è in Cristo, è una creatura nuova; le cose vecchie sono passate, ecco ne sono nate di nuove!’ (2 Cor 5, 17-19)

______________________

“Të pajtohemi”

“Ju përbejmë në emër të Krishtit: Pajtohuni me Hyjin”! (2 Kor 5:20) Kjo është thirrja e fortë që kumbon në liturgjinë e së Mërkurës së Perhime e cila do të jetë frymëzimi për reflektimet tona gjatë kësaj kohe të Kreshmëve.

Kjo thirrje për pajtim është e vlefshme për të gjitha kohërat, por këto muaj pandemie na kanë bërë edhe më të vetëdijshëm se sa urgjente është kjo thirrje në kohët tona. Shumë përcarje që ne e dinim se ekzistonin, tani janë më të vështira për t’u fshehur ose për t’i mohuar, dhe i bën një thirrje gjithnjë e më këmbëngulës ndërgjegjes sonë. Shërbimet shëndetësore publike kanë treguar shpesh që jane me të vërtetë të papërshtatshme edhe pas dekadash duke kursyer dhe duke shkurtuar shpenzimet publike ndërsa super të pasurit janë bërë edhe më të pasur. Grupet më të varfra, pakicat në shoqëritë tona, janë goditur veçanërisht rëndë: të moshuarit në shtëpitë e kujdesit ndonjëherë dukej se ishin braktisur në mëshirën e fatit, ndërsa në shumë vende fëmijët nuk kanë qenë në gjendje të shkojnë në shkollë. Më të dobëtit janë ata që mbajnë barrën e katastrofave.

“Të pajtohemi” më drejtohet edhe mua gjithashtu. Kjo Kreshmë mund të jetë një kohë e mirë për të reflektuar mbi cilësinë e marrëdhënieve të mia, e nevojës time për pajtim – mund të reflektojmë edhe për marrëdhëniet e mia brenda familjes time, në vendin e punës, me fqinjët, miqtë e mi. Ne do të reflektojmë mbi realitetin e komplikuar të faljes dhe kërkesat e saj.

“Te Pajtohemi me Zotin”. Kreshma është një kohë kthimi, një kohë për të parë mirë jetën time dhe marrëdhënien time me Zotin, vendin që ai zë në jetën time. Në fund të Kreshmës, ne do të kremtojmë Krishtin duke derdhur gjakun e tij për faljen e mëkateve dhe duke dërguar apostujt e tij për të falur mëkatet.

‘Të pajtohemi me krijimin’: disi duket se po i shpallim luftë krijimit, duke harruar që jemi pjesë e tij, kështu që po shkatërrojmë edhe veten gjatë procesit. Gjatë këtyre muajve pandemie dhe të lëvizjes së kufizuar, shumë prej nesh e kanë kuptuar se mund të bëjmë edhe me shumë më pak, duke jetuar jetë më të thjeshtë, por më të dobishme e më frytdhënëse.

Kjo mund të duket një listë shumë e gjatë, në dukje një detyrë e pamundur. Megjithatë Shën Pali na inkurajon ta pranojmë këtë sfidë, me frymën e besimit. Ai këmbëngul, “Të gjitha e kanë burimin në Hyjin, i cili na pajtoi me vetvete me anë të Krishtit. Pra, nëse ndokush është në Krishtin, është krijesë e re: e vjetra u zhduk, dhe, ja, u bë e reja” (2 Kor 5: 17-19)