(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina)
3. Pierre Favre, Contemplative in Action

On June 15th 1542, four years before his death, Pierre Favre starts writing his spiritual diary, which he called the Memoriale. It is written for his own eyes only, so that there is no effort to impress or edify anybody: in fact, it is often repetitive and somewhat boring.  But this is more than compensated by the glimpse it provides us of what goes on in the heart of this great apostle.

Reading the Memoriale, one might easily imagine Favre as a contemplative, living in some quiet monastery totally given to prayer. Yet we know how active he was, involved in some of the most intricate issues of 16th century Europe.

He is certainly a contemplative, but a contemplative in action, who saw his work as the best entry into prayer.  I then noted, indeed clearly perceived, that, by seeking God in good works through the spirit, one will more readily find him afterwards in prayer than if one had sought him first in prayer so as to find him subsequently in good works as is often done.  (Memoriale 126)

His prayer in turn reflects what lies in his great heart, an optimism built on his closeness to God. Thus, as he was travelling in a divided Germany he says he felt a great fervour as eight persons became present to me along with the desire to remember them vividly in order to pray for them without taking notice of their faults. They were the sovereign pontiff, the emperor, the king of France, the king of England, Luther, the Grand Turk, Bucer and Philip Melanchthon… I felt for them a certain kind of holy compassion accompanied by a good spirit. (Memoriale, 25)

The sufferings he witnessed on his travels become the subject matter of his prayer, which in turn spurred him to further action.  There came to my mind the manifold afflictions of men: their diseases, their sins and their obduracy, their moods of despair and their tears, disasters, famines, plagues, woes, and other trials… Then with great fervour and a totally new awareness, I wished and petitioned that I might at last be allowed to become the servant and the minister of Christ, who consoles, helps, delivers, heals, liberates, saves, enriches, and strengthens. I asked that I also, through him, might be enabled to come to the aid of many, to console them and free them from many ills, to deliver and strengthen them, to bring them light not in spiritual matters alone but also (if I may be allowed the boldness of presuming it in God) in a material way, together with whatever charity can do for the soul and body of any of my fellow men. (Memoriale, 151)

St Peter Favre, help us to bring our prayer and our activity ever closer, make us more able to see God present in all things.

Interested in reading more about St Pierre Favre?
In a previous post, I provided links to the Memoriale and further reading. You may wish to view them here.
________________________

Pietro Favre, Contemplativo nell’ Azione

Il 15 giugno del 1542, quattro anni prima della sua morte, Pietro Favre cominciò a scrivere il suo diario spirituale, che chiamò Memoriale. Era scritto solo per se stesso,  per cui non vi si trova nessuno sforzo per impressionare o edificare altri, anzi è spesso ripetitivo e in certo senso nioso. Ma ciò è più che compensato dallo sguardo che ci fornisce su ciò che si muove nel cuore di questo grande apostolo.

Leggendo il Memoriale, potremmo facilmente immaginarci  Favre come un contemplativo che vive in un tranquillo monastero, dedito interamente alla preghiera. Tuttavia sappiamo quanto egli fu attivo, coinvolto nelle vicende più complesse dell’Europa del 16o secolo.

Egli fu certamente un contemplativo, ma un contemplativo nell’azione, che vedeva il suo lavoro come il modo migliore di entrare in preghiera.  Io quindi notai, infatti percepii chiaramente, che cercando Dio nelle buone opere, per mezzo dello Spirito, lo si trova poi più prontamente nella preghiera, che se lo si fosse cercato prima nella preghiera per trovarlo poi nelle buone opere, come spesso avviene.  (Memoriale 126)

La sua preghiera, a sua volta, riflette ciò che era presente nel suo gran cuore: un ottimismo fondato sulla sua vicinanza a Dio. Quindi, mentre viaggiava in una Germania divisa dice: sentivo un grande fervore come se otto persone mi si facessero presenti insieme al desiderio di ricordarle vividamente, in modo che io pregassi per loro senza tener conto delle loro colpe. Erano il sovrano pontefice, l’imperatore, il re di Francia, il re d’Inghilterra, Lutero. Il Grande Turco, Bucer e Filippo Melantone… Sentii per loro una santa compassione accompagnata da uno spirito buono. (Memoriale, 25)

Le sofferenze di cui è stato testimone nei suoi viaggi diventano l’argomento della sua preghiera, che a sua volta lo sprona ulteriormente ad agire.  Là mi è venuta in mente la multiforme afflizione degli uomini: le loro malattie, i loro peccati e la loro ostinazione, la disperazione, le lacrime, i disastri, le carestie, la peste, dolori  e altre prove… Poi, con gran fervore e una consapevolezza del tutto nuova, ho desiderato e supplicato che infine mi fosse permesso di diventare servitore e ministro di Cristo che consola, aiuta, soccorre, guarisce libera, salva, arricchisce e rafforza. Chiesi che anche io, per mezzo di Lui, potessi essere reso capace di venire in aiuto di molti, di consolarli e liberarli da tanti mali, di soccorrerli e rafforzarli, di portar loro luce, non solo in campo spirituale, ma anche (se mi fosse permessa l’audacia di presumerlo in Dio) in modo materiale, insieme con ogni cosa che la carità può fare per l’anima e il corpo di ogni mio compagno umano. (Memoriale, 151)

S. Pietro Favre, ci aiuti sempre più ad avvicinare la nostra preghiera alle nostre attività e ci renda più capaci di vedere Dio presente in tutte le cose.
____________________

Pierre Favre, soditës në Veprim!

Më 15 qershor 1542, katër vjet para vdekjes së tij, Pierre Favre filloi të shkruajë ditarin e tij shpirtëror, të cilin e quajti Memoriale ( Përkujtimore). Është shkruar vetëm për sytë e tij, kështu që në këto shkrime  nuk ka asnjë përpjekje për të bërë përshtypje ose për të udhëzuar askënd: në fakt, shpesh mendimet përsëriten  duke qenë disi edhe të mërzitshme ,ndonjëhere . Por kjo pastaj  është më se e kompensuar me atë , paraqitje tëasaj se çfarë ndodh në zemrën e këtij apostulli të madh.

Duke lexuar Memoriale, mund të imagjinohet lehtë ,Favre si një soditës, duke jetuar në një manastir të qetë të dhënë tërësisht në lutje. Por nga ana tjetër ne e dimë se sa aktiv ishte ai dhe sa i përfshirë në ishte në disa nga çështjet më të ndërlikuara të Europës së shekullit të 16-të.

Ai është sigurisht një soditës, por një soditës në veprim, i cili e pa punën e tij si hyrjen  më të mirë në lutje. “ Pastaj vura re, – shkruan ai- me të vërtetë e perceptuar qartë, se, duke kërkuar Zotin  në vepra të mira nëpërmjet shpirtit, do ta kem  më lehtë ta gjej atë në lutje ,se sa duke e kerkuar me pare ne lutje e me pas per ta gjetur ate ne vepra te mira si shpesh behet “ .(Memoriale 126)

Lutja e tij nga ana tjetër pasqyron atë që qëndron në zemrën e tij të madhe, një optimizëm të ndërtuar mbi lidhjen e tij  ngushtesit me Hyjin. Kështu, ndërsa po udhëtonte në Gjermanine e  ndarë, ai thotë se ndiente një zjarr të madh, ndërsa tetë vetë u bënë të pranishëm, me kerkesen dhe  dëshirën për t’i kujtuar ata me lutje te devotshme , duke  u lutur për ta pa marrë parasysh gabimet e tyre. Ata ishin Prifti Sovran, Perandori, Mbreti i Francës, Mbreti i Anglisë, Luteri, Turk i Madh, Bucer dhe Philip Melanchthon …Ndjeva për ta një lloj dhembshurie të shenjtë të shoqëruar me nje shpirte te mire lutjeje . (Memoriale, 25)

Vuajtjet që ai përjetoi në udhëtimet e tij bëheshin shkaku  dhe arsyeja e lutjes së tij, duke e nxitur  atë për veprime të mëtejshme. Kaloja neper mend vuajtjet e shumta të njerëzve: sëmundjet e tyre, mëkatet  dhe stuhite e tyre, gjendjet e dëshpërimit si dhe lotët, fatkeqësitë, zitë, plagët, vuajtjet dhe sprovat e te  tjera … Pastaj, me zell të madh dhe me nje vetedije teresisht te re , dëshirova dhe kërkova që më në fund të lejohesha të bëhesha shërbëtori dhe ministri i Krishtit, i cili keshillon, ndihmon, jep, shëron, çliron, kursen, pasuron dhe forcon. Kërkova gjithashtu që unë, nëpërmjet Tij, të mund të bëhesha  ndihma e shumë vetave, t’i ngushëlloja dhe t’i nxirrja  nga shumë sëmundje, ti ndihmoja te lirohen dhe te marrin force , duke I ndihmuar  ata jo thjesht në çështjet shpirtërore, por gjithashtu (nëse do te jete e mundur  te perfitoj ate guxim ne Zotin) edhe në një mënyrë materiale, së bashku me cfaredo bamirësie që mund të bëjë për shpirtin dhe trupin e cilitdo prej bashkeudhetareve  të mi. (Memoriale, 151)

Shën Pjerre Favre, na ndihmo te bëjmë qe lutja dhe veprimet tona te jene ngushtesisht te lidhura ne menyre qe te shohim pranine e Hyjit ne te gjitha gjerat!