Our Father… forgive us our trespasses, as we forgive those who trespass against us
One of the most amazing books I have ever read is, I shall not hate, by Izzeldin Abuelaish, a Palestinian gynaecologist. Having experienced the partition of Palestine and the loss of his family’s land as a boy, he grew up in Gaza, in the most abject poverty. With the help of a couple of scholarships he was able to qualify as a gynaecologist. For many years he worked in a hospital in Israel.
This meant daily harassment by the Israeli forces as he went through checkpoints, and to harsh criticism from his fellow Palestinians: ‘Why do you help Jewish mothers to have babies? When they grow up they will become soldiers and kill us’. ‘They might become doctors’, he replied.
Towards the end of the Israeli invasion of Gaza in 2009, a tank fired two shots into his house. Three of his daughters and a niece were killed, and several other children suffered horrible injuries. The army said his house had been targeted because he had been hiding Hamas militants, an egregious lie.
Shortly afterwards, he and his family moved to Canada, and he slowly understood that his daughters’ death must not be in vain. He became a peace activist, sharing his story and working hard to convince people that peace and forgiveness are more powerful than hate and revenge.
Most of us do not have to face such dramatic choices, but we all have to struggle with the same question: shall I forgive or shall I keep my wounds open and seek retribution? This is anything but simple because forgiveness is a long and complex journey. Yet we also know that our inability to forgive causes us real harm, hardening our hearts.
I do not think that here Jesus is speaking of a condition. The parable of the merciful king and his two servants helps us to understand the Gospel logic. One had been pardoned a debt so huge he could never dream of repaying it – thousands of talents is an enormous sum even nowadays. Yet he was unable to understand this mercy, to really accept the superiority of forgiveness over retribution, so that he could not forgive his colleague’s modest debt. The king was so angry he had him sent back into prison.
As we pray to be able to open our hands to receive our Father’s pardon, we also pray to keep those hands open to be able to forgive others.
As part of this Lenten journey, you can pray the Our Father every day, slowly and gently, dwelling on the different petitions. Find a good time, not too long, not too short every time, at a time of the day and in a place where you feel calm and quiet: as soon as you wake up, or before going to sleep, or popping into a church for a couple of minutes. You will be rewarded a hundredfold.
With each post you will find a clip which may help you with your prayer. Today’s choice is a podcast from the BBC radio programme Outlook, where Dr Izzeldin Abuelaish is the first of the guest speakers (from 35th second on the clip). Simply click on the image below to listen:
Padre Nostro…rimetti a noi i nostri debiti, come noi li rimettiamo ai nostri debitori
Uno dei libri più stupefacenti che io abbia mai letto è Non devo odiare di Izzeldin Abuelaish, un ginecologo palestinese. Avendo sperimentato da ragazzo la divisione della Palestina e la perdita della terra della sua famiglia, è cresciuto a Gaza, nella più miserevole povertà. Con l’aiuto di due borse di studio ha potuto diventare ginecologo. Per molti anni ha lavorato in un ospedale in Israele.
Questo ha significato fastidi quotidiani da parte delle truppe israeliane ogni volta che attraversava i checkpoint, e aspre critiche da parte dei suoi compagni palestinesi: ‘Perché aiuti le madre ebree ad avere figli? Quando cresceranno diventeranno soldati e ci uccideranno’. ‘Potrebbero diventare medici’, lui rispondeva.
Verso la fine dell’invasione israeliana di Gaza nel 2009, un carro armato sparò due colpi verso la sua casa. Tre delle sue figlie e una nipote furono uccise, e altri bambini subirono ferite orribili. L’esercito dichiarò che la sua casa era divenuta un bersaglio perché lui aveva nascosto dei militanti di Hamas, un’orrenda bugia.
Poco dopo lui e la sua famiglia si trasferirono in Canada, e, lentamente, lui comprese che la morte delle sue figlie non poteva essere avvenuta in vano. Egli diventò un attivista della pace, condividendo la sua storia e lavorando duramente per convincere le persone che la pace e il perdono sono più potenti dell’odio e della vendetta.
La maggior parte di noi non deve affrontare scelte così drammatiche, ma tutti noi dobbiamo affrontare lo stesso problema: devo perdonare o devo mantenere aperte le mie ferite e cercare una punizione? Non è affatto facile perché il perdono è un viaggio lungo e complesso. Ma dobbiamo anche sapere che la nostra incapacità a perdonare ci provoca un danno reale, indurendo il nostro cuore.
Non credo che qui Gesù stia parIando di una condizione. La parabola del re misericordioso e dei suoi due servi ci aiuta a comprendere la logica del Vangelo. Ad uno era stato condonato un debito così enorme che non avrebbe potuto neanche sognare di ripagarlo – migliaia di talenti è una somma enorme anche tradotta in cifre attuali. Ma egli fu incapace di comprendere questa misericordia, di accettare davvero la superiorità del perdono rispetto alla retribuzione, così che non riuscì a condonare un debito modesto al suo collega. Il re si arrabbiò tantissimo che lo avesse mandato in prigione.
Mentre preghiamo di essere capaci di aprire le nostre mani per ricevere il perdono del Padre, preghiamo anche di tenere queste mani aperte per essere capaci di perdonare altri.
Come tratto di questo viaggio quaresimale, puoi pregare il Padre Nostro ogni giorno, lentamente e dolcemente, sostando sulle diverse richieste. Cerca un tempo buono, non troppo lungo, non troppo breve, ogni volta ad un orario e in un luogo dove ti senti in pace e tranquillità, appena ti svegli, o prima di andare a dormire, o facendo un salto in una chiesa per un paio di minuti. Sarai ricompensato cento volte tanto.
_________
Ati ynë … na i fal fajet tona, si i falim ne fajtorët tanë
Një nga librat më të mahnitshëm që kam lexuar ndonjëherë është, “Nuk do të urrej”, nga Izzeldin Abuelaish, një gjinekolog Palestinez. Duke përjetuar ndarjen e Palestinës dhe humbjen e tokës mëmë si djalë, ai u rrit në Gaza, në varfërinë më të tejskajshme . Me ndihmën e disa bursave ai mundi të kualifikohej si gjineokolog. Për shumë vite ai punoi në një spital në Izrael.
Kjo nënkupton presionin e madh të ngacmimeve të përditshme nga forcat izraelite, ndërsa ai kalonte nëpër pikat e kontrollit, si dhe të kritikave të ashpra nga palestinezët e tjerë : ‘Pse i ndihmon nënat judaike të kenë bebe? Kur ata rriten, ata do të bëhen ushtarë dhe do të na vrasin ‘. “Ata mund të bëhen mjekë”, u përgjigjej ai.
Në fund të pushtimit izraelit të Gazës në vitin 2009, një tank goditi me dy të shtëna në shtëpinë e tij. Tre nga vajzat e tij dhe një mbese u vranë dhe disa fëmijë të tjerë pësuan lëndime të tmerrshme. Ushtria tha se shtëpia e tij ishte në shënjestër sepse kishte fshehur militantët e Hamasit, një gënjeshtër e madhe kjo.
Menjëherë pas kësaj, ai dhe familja e tij u shpërngulën në Kanada, dhe ai ngadalë kuptoi se vdekja e vajzave të tij nuk duhet të jetë e kotë. Ai u bë një aktivist i paqes, duke ndarë historinë e tij dhe duke punuar shumë për të bindur njerëzit se paqja dhe falja janë më të fuqishme se urrejtja dhe hakmarrja.
Nuk është e thënë që duhet të përballemi me zgjedhje të tilla dramatike, por të gjithë duhet të luftojmë me të njëjtën pyetje: a do të fal apo do t’i mbaj hapur plagët e mia dhe do të kërkoj ndëshkime? Kjo nuk është gjë tjetër por thjeshtë sepse falja është një udhëtim i gjatë dhe kompleks. E megjithatë ne e dimë se paaftësia jonë për të falur na shkakton dëm të vërtetë, duke ngurtësuar zemrat tona.
Unë nuk mendoj se këtu Jezusi po flet për një gjëndje. Shëmbëlltyra e mbretit të mëshirshëm dhe të dy shërbëtorëve të tij na ndihmon të kuptojmë logjikën e Ungjillit. Njërit i ishte falur një borxh aq i madh sa ai kurrë nuk mund të ëndërronte ta ripagonte atë – mijëra talentë, është një shumë e madhe edhe sot. Megjithatë, ai nuk kishte arritur ta kuptonte këtë mëshirë me të vërtetë, të pranonte epërsinë e faljes ndaj ndëshkimit duke mos qenë në gjendje të falë borxhin modest borxhliut të tij. Mbreti ishte aq i zemëruar kështu që e kishte kthyer atë në burg.
Ndërsa lutemi të jemi në gjendje të hapim duart për të pranuar faljen e Atit tonë, ne gjithashtu lutemi që t’i mbajmë ato duar të hapura për të qenë në gjendje t’i falim në këtë menyrë edhe të tjerët.
Si pjesë e udhëtimit të Kreshmëve, ti mund të lutesh “Ati Ynë …” çdo dite,ngadalë e butësisht, duke shpalosur përpara Tij lutjet dhe nevojat e tua të ndryshme. Gjej një kohë të përshtatshme, jo të gjatë, por dhe jo të shkurter cdo herë, në një pjesë të ditës ,në një vend ku të ndihesh i çlodhur dhe i qetë ,sapo të ngrihesh në mëngjes ose përpara se të shkosh për të fjetur , ose duke hyrë në kishë për disa minuta.Ti do të shpërblehesh njëqinfish.
JesuitReflections 