(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina)

Conversion [3] Interior freedom: the road to conversion

The chances are that someone who has just been through a conversion experience will turn out to be  quite tiresome, insisting that they know exactly what is right and wrong, finding it difficult to understand how everybody else is not seeing things in the same way. Hopefully with time they calm down.

Ignatius is very honest about the first stage of his conversion: he admits he had a very basic and voluntaristic attitude to God and to a virtuous life, ‘not knowing what humility was, or charity, or patience, or discernment in regulating and balancing these virtues.’ [Au 14].

He then makes an even more surprising statement: ‘Rather, his whole purpose was to do exterior deeds because so the saints had done them for the glory of God, without considering any other more individual circumstances’ [Au 14]. He used to say that if St Francis or St Dominic did this, he would do the same; later he would even say he would do even bigger things.

But the Lord, who treated him with great gentleness,  ‘dealing with him in the same way as a schoolteacher deals with a child’ [Au 27], taught him many things about true conversion. He learnt that rather than performing great exterior deeds, he should take care of his heart, seeking to grow in interior freedom to be able to discover and do God’s will.

In fact, when he came to write the booklet of the Spiritual Exercises as a help for others to go through the same process, he declared that their aim is ‘the overcoming of self and the ordering of one’s life on the basis of a decision made in freedom from any ill-ordered attachment [SpEx 21].  These words sound so relevant to our world, which seems to be living in great disorder. We need order in our life, real priorities which have an impact on the way we live: we give importance to what we identify as important, and not, for instance, to what is merely pleasant.

This demands freedom from any ill-ordered attachment. Ignatius does not wish us to live without attachments or relationships: that would be a poor life indeed. But he knows that without real interior freedom, an attachment to a person or to an activity, however good, can become a vehicle of pride or selfishness. His invitation is rather to seek greater freedom, discerning our motivations and actions as we seek lives of love and service.

[I] ask God Our Lord for grace that all my intentions, actions and operations may be directed purely to the service and praise of His Divine Majesty. [SpEx 46]

AUDIO-VISUAL AID: ‘Take Lord, Receive’, a song by the St Louis Jesuits based on the Suscipe prayer of St Ignatius of Loyola

La libertà interiore: il cammino per la conversione

E’ possible che una persona che ha appena vissuto un’esperienza di conversione si riveli piuttosto noiosa, affermando che sa con esattezza ciò che è giusto e ciò che è sbagliato e trovando difficile capire come tutti gli atri non vedano le cose nello stesso suo modo. E’ sperabile che col tempo si calmi.

Ignazio è molto sincero riguardo al primo periodo della sua conversione: ammette di aver avuto un atteggiamento molto rozzo e volontaristico riguardo a Dio e ad una vita virtuosa, ‘senza rendersi conto di che cosa fossero l’umiltà, la carità, la pazienza, e di come discernere la regola e la misura di queste virtù.’ [Au 14].

Poi fa un’affermazione ancora più sorprendente: ‘invece suo unico obiettivo erano quelle grandi azioni esteriori, perché le avevano fatte i santi a gloria di Dio, senza porre mente ai loro aspetti più propriamente spirituali’ [Au 14]. Era solito dire che se S. Francesco o S. Domenico avevano fatto quella cosa, egli avrebbe fatto altrettanto; e addirittura aveva detto che ne avrebbe fatte anche di più grandi.

Ma il Signore, che lo trattava con grande dolcezza, ‘si comportava con lui come fa un maestro di scuola con un bambino’ [Au 27], gli insegnava tante cose sulla vera conversione. Imparò che piuttosto che fare grandi imprese esteriori, doveva porre attenzione al proprio cuore, cercando di crescere in libertà interiore, per diventare capace di scoprire e di fare la volontà di Dio.

Infatti, quando prese a scrivere il libretto degli Esercizi Spirituali, per aiutare altri a percorrere lo stesso processo, affermò che il loro scopo è ‘vincere se stessi e mettere ordine nella propria vita senza prendere decisioni in base ad alcuna affezione disordinata’ [EE.SS. 21].  Queste parole suonano molto adatte per il nostro mondo, che sembra vivere in un grande disordine. Abbiamo bisogno di ordine nella nostra vita, di priorità vere che influenzino il nostro modo di vivere: di dare importanza a quello che identifichiamo essere davvero importante, e non, per esempio, a ciò che è soltanto piacevole.

Questo richiede libertà da ogni attaccamento disordinato. Ignazio non vuole che viviamo senza attaccamenti o relazioni: sarebbe una vita davvero povera. Ma sa che senza una vera libertà interiore, un attaccamento a una persona o ad una attività, per quanto buona, può diventare veicolo di orgoglio ed egoismo. Ignazio ci invita cercare una maggiore libertà, facendo discernimento sulle nostre motivazioni e azioni, in modo da cercare di vivere l’amore e il servizio.

_______

Liria e brendshme: rruga drejt kthimit

Ka të ngjarë që dikush që sapo ka përjetuar një eksperience kthimi do të dale mjaft i lodhur nga kjo, duke insistuar që të kuptohet ekzaktësisht e keqja dhe e mira, duke patur të vështirë për të kuptuar përse të tjerët nuk i shohin po në të njëjten mënyrë gjërat. Fatmirësisht me kohën gjërat qetësohen.

Injaci është shumë i sinqertë përreth fazës së parë të kthimit të tij: ai e pranon se pati një qëndrim shumë thelbësor dhe vullnetar për Zotin dhe për një jetë të virtytshme “pa e ditur çfarë është përulësia, bamirësia, durimi apo aftësia e dallimit dhe ekuilibrimit të këtyre virtyteve.

Ai pastaj bën një deklaratë edhe më të habitshme: “Përkundrazi, i gjithë qëllimi i tij ishte të bënte vepra të jashtme sepse kështu i kishin bërë edhe shenjtërit, për lavdinë e Zotit, pa marrë parasysh aspektet me të vërtetë shumë shpirtërore”[Au 14]. Ai thoshte nëse Shën Françesku ose Shën Dominiku do ta bënin këtë gjë edhe ai do të ishte i gatshëm të bënte po ashtu; më vonë madje do të thoshte se do të bënte gjëra akoma edhe më të mëdha.

Por Zoti, i cili e trajtoi atë me butësi të madhe, “duke u marrë me të në të njëjtën mënyrë siç merret mësuesi i shkollës me një fëmijë” [Au 27], i mësoi atij shumë gjëra në lidhje me kthimin në besim të vërtetë. Ai mësoi se në vend që të bënte vepra të mëdha të jashtme, duhet të kujdesej më shumë për zemrën e tij, duke kërkuar të rritet në lirinë e brendshme për të qenë në gjendje të zbulojë dhe të bëjë vullnetin e Zotit.

Në fakt, kur erdhi të shkruajë broshurën e Ushtrimeve Shpirtërore si një ndihmë për të tjerët për të përjetuar të njëjtin gjë si ai, deklaroi se qëllimi për ta është “tejkalimi i vetvetes dhe angazhimi në rregullimin e jetës së dikujt në bazë të një vendimi të marrë në liri nga çdo ndjenje sado e çrregullt qoftë. [khr Ex 21]. Këto fjalë tingëllojnë aq të rëndësishme për botën e sotme, e cila duket se po jeton në çrregullime të mëdha. Ne kemi nevojë për rregull në jetën tonë, përparësi reale që kanë ndikim në mënyrën e të jetuarit: ne i japim rëndësi asaj që e identifikojmë si të rëndësishme, dhe jo, për shembull, asaj që është thjesht e këndshme.

Kjo kërkon liri nga çdo sjellje e çrregullt në marrëdhënie me të tjerët. Injaci nuk dëshiron që ne të jetojmë pa lidhje apo pa marrëdhënie me të tjerët: sepse kjo do të ishte me të vërtetë një jetë e varfër. Por ai e di se pa e patur atë liri të brendshme, përsa i përket lidhjes me një person ose me një aktivitet, sado e mire qoftë, mund të bëhet një mjet krenarie ose egoizmi. Ftesa e tij është më tepër për të kërkuar liri më të madhe, duke dalluar motivet dhe veprimet tona për një jetë me dashuri dhe shërbim.