Be Reconciled [12] – The Hour has come

Lent seems often very long, but once we come to Holy Week, things seem to pick up speed and real intensity. This is what happened to Jesus, who after insisting that his hour had not yet come, now acknowledges it has come, and events start unfolding in a dramatic manner.

We know that if we are not carefully to be attentive to what we are celebrating, we can lose track and live this most important of weeks as if it were a normal week. Most of us this year will not be able to participate personally in the liturgy. On the other hand we will have less distractions and hopefully more time to live this week more fully.

I suppose that is one of the reasons that in today’s liturgy the Church offers us the reading of the whole passion, according to Mark. We are reminded that this is what this week is all about, the awesome love God has for us, who gave us his only Son who was crucified for the forgiveness of our sins. We are reminded of Jesus’ words that there is no greater love than to lay one’s life for one’s friends.

Mark’s passion narrative, like Luke’s and Matthew’s, underlines Jesus’ great suffering in his humanity: he was like us in everything except sin, and he too suffered, not only physically but also psychologically and emotionally. During this week we can accompany him as he deals with his anxiety, when one of his closest friend agrees to sell him for 30 pieces of silver, while his other friends resist to acknowledge that his hour had really come.

I take time to realise that all this is for me, out of pure love. I recall the words of St Paul that have accompanied us throughout this Lent, that, ‘All this is from God, who reconciled us to himself through Christ and gave us the ministry of reconciliation: that God was reconciling the world to himself in Christ, not counting people’s sins against them.’

During these coming days I try to remind myself of the request Jesus himself made to his closest friends, ‘My soul is very sorrowful, even to death; remain here, and watch’. (Mk 14:34)  I hear it addressed to me.

May these days be truly a holy week for me, as I accompany Jesus in his hour of truth and love.

AUDIO-VISUAL AID: Today we take a turn to the classical world of timeless hymns – My Song Is Love Unknown – a beautifully sublime English hymn that is a ‘song’ to God’s depth of unending love expressed in the life, suffering and death of Jesus of Nazareth. It was written by Samuel Crossman in 1664. Here are the lyrics, a prayer in themselves:

My song is love unknown,
My Saviour’s love to me;
Love to the loveless shown,
That they might lovely be.
O who am I, that for my sake
My Lord should take frail flesh and die?

He came from His blest throne
Salvation to bestow;
But men made strange, and none
The longed-for Christ would know:
But O! my Friend, my Friend indeed,
Who at my need His life did spend.

Sometimes they strew His way,
And His sweet praises sing;
Resounding all the day
Hosannas to their King:
Then “Crucify!” is all their breath,
And for His death they thirst and cry.

They rise and needs will have
My dear Lord made away;
A murderer they save,
The Prince of life they slay,
Yet cheerful He to suffering goes,
That He His foes from thence might free.

Here might I stay and sing,
No story so divine;
Never was love, dear King!
Never was grief like Thine.
This is my Friend, in Whose sweet praise
I all my days could gladly spend.

E’ giunta l’ora

Spesso la Quaresima pare molto lunga, ma, una volta entrati nella Settimana Santa, le cose sembrano acquisire velocità e intensità. Ed è ciò che è accaduto a Gesù, che fino ad ora ha affermato che la sua ora non era ancora giunta e ora comprende che è arrivata e che gli eventi cominciano a dispiegarsi in maniera drammatica.

Sappiamo che se non stiamo attenti, con cura, a a ciò che stiamo celebrando, possiamo perderlo di vista e vivere la più importante delle settimane come una settimana normale. La maggior parte di noi quest’anno non potrà partecipare di persona alle liturgie, ma d’altro canto avremo meno distrazioni e, speriamo, più tempo per vivere questa settimana in modo più pieno.

Suppongo che questa sia una delle ragioni per cui la Chiesa ci propone nella liturgia di oggi di leggere l’intera passione secondo Marco. Ci viene ricordato il cuore di questa settimana: l’amore eccezionale che Dio ha per noi, tanto da donarci il suo unico Figlio, che è stato crocifisso per il perdono dei nostri peccati. Ci vengono ricordate le parole di Gesù: che non c’è amore più grande del dare la vita per i propri amici.

Il racconto della passione di Marco, come quello di Luca e di Matteo, sottolinea la grande sofferenza umana di Gesù. Egli era in tutto uguale a noi, eccetto che nel peccato, anche Lui ha sofferto, non solo fisicamente, ma anche psicologicamente ed emotivamente. Durante questa settimana possiamo accompagnarlo mentre è preso dall’angoscia, quando uno dei suoi amici più intimi si accorda per venderlo per 30 pezzi d’argento e gli altri suoi amici non vogliono credere che la sua ora è giunta davvero.

Mi prendo del tempo per prendere coscienza che tutto questo accade per me, per puro amore. Riporto alla mente le parole di s. Paolo che ci hanno accompagnato per tutta la Quaresima: ‘Tutto questo viene da Dio, che ci ha riconciliati con sé mediante Cristo e ha affidato a noi il ministero della riconciliazione. È stato Dio infatti a riconciliare a sé il mondo in Cristo, non imputando agli uomini le loro colpe.’

Nei prossimi giorni cerco di ricordarmi della richiesta che Gesù stesso ha fatto ai suoi amici più intimi: ‘La mia anima è triste fino alla morte. Restate qui e vegliate’. (Mc 14,34) Sento queste parole rivolte a me.

Possano questi giorni essere davvero una settimana santa per me, accompagnando Gesù nell’ora della verità e dell’amore.

________

Ka ardhur ora

Koha e Kreshmes duket shpesh shumë e gjatë, por sapo të vijmë në Javën e Shenjtë, gjërat duket se marrin shpejtësi dhe intensitet real. Kjo është ajo që i ndodhi edhe Jezusit, i cili pasi këmbënguli se ora e tij nuk kishte ardhur akoma, tani e pranon se ka ardhur dhe ngjarjet fillojnë të zhvillohen në një mënyrë dramatike.

Ne e dimë që nëse nuk jemi të kujdesshëm  për të qenë të vëmendshëm ndaj asaj që po festojmë, mund të humbasim fillin dhe ta jetojmë këtë javë e cila është më e rëndësishmja e javëve sikur të ishte një javë normale. Shumica prej nesh këtë vit nuk do të jetë në gjendje të marrë pjesë personalisht në liturgji. Nga ana tjetër do të kemi më pak shpërqëndrime dhe shpresojmë të kemi më shumë kohë për të jetuar këtë javë më në plotesi.

Mendoj se kjo është një nga arsyet që në liturgjinë e sotme Kisha na ofron leximin e të gjithë mundimit te Krishtit , sipas Markut. Ne jemi duke kujtuar se krej kjo është për këtë javë, dashuria e jashtëzakonshme që Zoti ka për ne, i cili na dha Birin e tij të vetëm që u kryqëzua për faljen e mëkateve tona. Në këtë rast jemi duke kujtuar fjalët e Jezusit se nuk ka një dashuri më të madhe për dikë sesa të japë jetën për miqtë e tij .Përshkrimi i mundimeve sipas Markut ashtu si edhe  sipas Lukës dhe Mateut, nënvizojnë vuajtjen e madhe të Jezusit në njerëzimin e tij: ai ishte si ne në gjithçka, përveç mëkatit, duke vuajtur edhe ai, jo vetëm fizikisht, por edhe psikologjikisht dhe emocionalisht. Gjatë kësaj jave mund ta shoqërojmë ne sikletet e tij, kur një nga shokët e tij më të ngushtë bie dakord ta shesë për 30 sikla argjendi, ndërsa miqtë e tjerë rezistojnë për të pranuar se ora e tij  tashmë kishte ardhur vërtet.

Marr kohë dhe qetësi për të kuptuar mirë që e gjithë kjo është për mua, që vjen nga një dashuri e pastër. Unë rikujtoj fjalët e Shën Palit që na kanë shoqëruar gjatë gjithë kësaj Kreshme se; “Të gjitha e kanë burimin në Hyjin, i cili na pajtoi me vetvete me anë të Krishtit  dhe neve na e besoi shërbesën e pajtimit.  Sepse Hyji nëpër Krishtin e pajtoi botën me vetvete, duke mos ua numëruar njerëzve fajet e tyre “

Gjatë këtyre ditëve në vijim unë përpiqem të vë veten time përballë kërkesës që Jezusi u bëri miqve të tij më të ngushtë: ‘“Shpirti im është i trishtuar për vdekje. Mos u largoni e rrini zgjuar!”. (Mk 14:34) E dëgjoj me kujdes sepse këto fjalë janë duke mu drejtuar edhe mua.

Qofshin këto ditë me të vërtetë një javë e shenjtë, ndërkohë që unë shoqëroj Jezusin në orën e tij dashurisë dhe të së vërtetës.