(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina)

[6] Yet prayer is a struggle

Last time we quoted Sr Wendy saying that prayer is the simplest thing. Yet we know that achieving simplicity in anything is itself never simple. That is why prayer is so often a struggle.

One of our biggest struggles is with distractions: we lead such hectic lives that as soon as we stop to pray our thoughts start racing in all directions. This can be so discouraging that some people abandon prayer because it seems impossible. Yet we can learn to deal with distraction in a creative way: distractions can be cries for help, calls to prayer even, reminders of needs that I do well to take to my prayer. Or I just need to take notice of my distraction and make sure to deal with it later, after my prayer. What I should try to avoid is to let the distraction take over my prayer.

Another big enemy of my prayer life is the lingering doubt whether prayer is actually a waste of time. If God knows what I need and he is all powerful, why should I have to remind him all the time of what I need? And why does he sometimes remain silent, in spite of my insistent prayers?

There are reasoned answers to these questions, of course, but the best answer comes from experience: my own experience of trusting God to give me what is best for me, even if I might prefer something else; the experience of his embrace during difficult times, of the consolation and strength I find in prayer when everything seems dark and hopeless. Letting go is never easy.

For there is a real link between my prayer and my life. The struggle in my prayer is often a good mirror of what is going on in my life: when I am at peace, generous and compassionate with myself and others, my prayer is simple and flows easily.  As the Catechism of the Catholic Church puts it, We pray as we live, because we live as we pray. If we do not want to act habitually according to the Spirit of Christ, neither can we pray habitually in his name. The “spiritual battle” of the Christian’s new life is inseparable from the battle of prayer. (2725)

How consoling to remember that God’s Spirit is transforming our poor prayer into what we really want it to be!

Come Lord Jesus, prince of peace, into my life, into my prayer.

AUDIO-VISUAL AID: Yes prayer may be a struggle sometimes, or many times! So here is a song for you – ‘You Raise Me Up’

Tuttavia la preghiera è un combattimento

L’ultima volta abbiamo citato suor Wendy, la quale dice che la preghiera è la cosa più semplice. Tuttavia sappiamo che raggiungere la semplicità, di per sé, non è mai semplice. Ed è questo il motivo per cui la preghiera spesso è una lotta.

Una delle fatiche maggiori è lottare contro le distrazioni: conduciamo vite così frenetiche che appena ci fermiamo per pregare i nostri pensieri vagano in ogni direzione. Questo può essere così scoraggiante da indurre alcuni a smettere di pregare, perché pare impossibile. Ma possiamo imparare a utilizzare le nostre distrazioni in maniera creativa: le distrazioni possono essere grida di aiuto, perfino inviti alla preghiera, ricordandoci ciò che è più necessario per noi portare nella preghiera. Oppure possiamo semplicemente prendere nota delle nostre distrazioni, per assicurarci di occuparcene più tardi, dopo la preghiera. Ciò che dovremmo cercare di evitare è lasciare che le distrazioni prendano il controllo della nostra preghiera.

Un altro grande nemico della vita di preghiera è il dubbio persistente che la preghiera sia in realtà una perdita di tempo. Se Dio sa cosa mi serve ed è onnipotente, perché devo ogni volta ricordargli ciò di cui ho bisogno? E perché talvolta Lui rimane in silenzio, malgrado le mie insistenti preghiere?

Ci sono risposte ragionevoli a queste domande, naturalmente, ma la migliore di tutte ci viene dall’esperienza: l’esperienza di confidare che Dio mi dà ciò che è meglio per me, anche se preferirei qualcos’altro; l’esperienza del suo abbraccio nei momenti difficili; la consolazione e la forza che trovo nel pregare quando tutto sembra buio e senza speranza. Lasciar andare non è mai facile.

C’è un legame reale fra la mia preghiera e la mia vita. La mia lotta nella preghiera è spesso un ottimo specchio di cosa stia accadendo nella mia vita: quando sono in pace, generoso e compassionevole con gli altri e con me e stesso, la mia preghiera è semplice e scaturisce con facilità.  Come afferma il Catechismo della Chiesa Cattolica: Si prega come si vive, perché si vive come si prega. Se non si vuole abitualmente agire secondo lo Spirito di Cristo, non si può nemmeno abitualmente pregare nel suo nome. Il combattimento spirituale della vita nuova del cristiano è inseparabile dal combattimento della preghiera. (2725)

Come è consolante ricordarsi che lo Spirito di Dio sta trasformando la nostra preghiera in come vorremmo diventasse!

Vieni Signore Gesù, principe della pace, nella mia vita e nella mia preghiera.

_______

Megjithatë, lutja është një luftë

Herën e fundit ne cituam motër Wendyn e cila thoshte që lutja është gjëja më e thjeshtë. Megjithatë, ne e dimë se të arrish thjeshtësinë në çdo gjë nuk është kurrë aq e lehtë. Ja pse themi shpesh se lutja është një luftë.

Një nga betejat tona më të mëdha janë  shpërqëndrimet: ne bëjmë një jetë kaq të tensionuar  saqë sapo ndalojmë të lutemi, mendimet tona menjëherë shpërndahen në të gjitha drejtimet. Kjo mund të jetë aq shkurajuese saqë disa mund edhe te braktisin lutjen sepse ju duket e pamundur. Megjithatë, ne mund të mësojmë të trajtojmë shpërqendrimin në një mënyrë krijuese: shpërqendrimet mund të jenë thirrje për ndihmë, thirrje për lutje konkretisht, kujtime të atyre nevojave që bëj mirë t’i marr në lutjen time. Ose thjesht duhet të marr parasysh shpërqendrimin tim dhe të sigurohem që ta trajtoj atë më vonë, pas lutjes sime. Ajo që duhet të përpiqem të shmang është që të mos lë shpërqendrimin të pushtojë lutjen time.

Një armik tjetër i madh per jetën e lutjes time është dyshimi i vazhdueshëm nëse lutja është në të vërtetë humbje kohe. Në qofte se Zoti e di se çfarë kam nevojë dhe ai është i gjithëpushtetshëm, pse duhet t’i kujtoj atij gjatë gjithë kohës se çfarë kam nevojë? Dhe pse ai ndonjëherë hesht, me gjithë lutjet e mia këmbëngulëse?

Ka arsyetime të ndryshme  në përgjigje të këtyre pyetjeve, sigurisht, por përgjigjja më e mirë vjen nga përvoja: përvoja ime e besimit tek Zoti që Ai do të më japë atë që është më e mira për mua, edhe nëse une mund të preferoj diçka tjetër; përvojën e përqafimit të tij në kohë të vështira, të ngushëllimit dhe forcës që gjej në lutje kur gjithçka duket e errët dhe e pashpresë. Të heqësh dorë nuk është kurrë e lehtë.

Sepse ka një lidhje të vërtetë midis lutjes sime dhe jetës sime. Beteja në lutjen time është shpesh një pasqyrë e mirë e asaj që po ndodh me jetën time: kur jam i qetë, bujar dhe i dhembshur me veten dhe të tjerët, lutja ime është e thjeshtë dhe rrjedh lehtësisht. Siç thotë Katekizmi i Kishës Katolike, Ne lutemi ashtu siç jetojmë, sepse jetojmë ashtu siç lutemi. Nëse nuk duam të veprojmë në mënyrë zakonore sipas Shpirtit të Krishtit, as nuk mund të lutemi zakonisht në emër të tij. “Beteja shpirtërore” e jetës së re të krishterit është e pandashme nga beteja e lutjes. (2725)Sa ngushëlluese të kujtojmë se Hiri i Hyjit po e shndërron lutjen tonë të varfër në atë që duam vërtet të jetë!

Eja Zoti Jezus, princi i paqes në brendësi të jetës time, në brendësi të lutjes time..