(Traduzione in italiano ed albanese in fondo alla pagina – This blog post is also translated into Italian and Albanian – please scroll.

[10] He saw and he believed…Blessed are those who believe without seeing (Jn 20: 8, 29)

In the Gospel of John we never find the noun faith, but always the verb, to believe. John does not understand faith as a theory or a set of beliefs, for him believing is a lived experience: we grow in our believing, sometimes slowly as we struggle to make sense of our life, at other times through profound experiences that open the eyes of our heart to the presence of God our Saviour.

The key to believing is the personal encounter with Jesus: for Nicodemus, the Samaritan woman, the man born blind, Thomas, and so many others we meet in the fourth gospel, this was a life-changing encounter: when they met Jesus, they believed. They believed in Jesus, and this led them to change their lives.

After the miracle of the loaves, the crowds asked Jesus, “What must we do to do the works God requires?”Jesus answered, “The work of God is this: to believe in the one he has sent” (Jn 6:28-29).

John does not speak of miracles but of signs. The Lord offers us signs which point beyond themselves. They point to the presence of a saving, merciful God in the person of Jesus who calls us to a life similar to his. To believe is to love beyond the signs, to follow the person of Jesus himself, to trust him. Thus we pass from seeing to believing. When John entered the empty tomb, we read that ‘he saw and believed’ (Jn 20: 8).

Yet the signs are not always easy to understand: we see a fragile Jesus, one whose hour is the hour of suffering, whose throne is the cross. We see him change the water into wine and raising Lazarus, but also being ridiculed and abandoned by most of his followers, dying a shameful death. He describes himself as the seed that needs to die to be able to bear fruit.

Jesus tells us that believing may need to go beyond seeing: in fact, he told Thomas, blessed are those who believe without seeing.  Thomas was not ready to accept the witness of his companions, yet Jesus insists that the community, however limited and inconsistent, has an essential role in the transmission of the faith.

Lord Jesus, help my unbelief, open the eyes of my heart to see the signs of your presence and believe. Help me to believe even without seeing.

AUDIO-VISUAL AID: Today’s choice is an instrumental piece – Beethoven’s 5 Secrets – where The Piano Guys combined OneRepublic’s tune “Secrets” with melodies and moments from all four movements of Beethoven’s 5th Symphony… because sometimes music can take us where our eyes cannot.

10. Vide e credette… Benedetti quelli che pur non avendo visto crederanno (Gv 20, 8; 29)

Nel Vangelo di Giovanni non troviamo mai il sostantivo fede, ma sempre il verbo, credere. Giovanni non considera la fede come una teoria, o un insieme di dogmi, per lui credere è un’esperienza vitale: cresciamo nella fede, a volte lentamente mentre fatichiamo per trovare il senso della nostra vita, altre volte attraverso esperienze profonde che aprono gli occhi del nostro cuore alla presenza di Dio, nostro Salvatore.

La chiave della fede è l’incontro personale con Gesù. Per Nicodemo, la Samaritana, il cieco nato, Tommaso e molti altri che troviamo nel quarto vangelo, è stato un incontro che ha cambiato la loro vita. Quando hanno incontrato Gesù hanno creduto. Hanno creduto in Gesù e questo li ha portati a cambiare la loro vita.

Dopo il miracolo dei pani la folla chiese a Gesù: “Che cosa dobbiamo fare per compiere le opere di Dio?”. Gesù rispose: “Questa è l’opera di Dio: credere in colui che egli ha mandato” (Gv 6, 28-29).

Giovanni non parla di miracoli, ma di segni. Il Signore ci mostra dei segni che indicano oltre se stessi. Indicano la presenza di Dio misericordioso che salva nella persona di Gesù, che ci chiama a vivere come Lui. Credere è amare oltre i segni, seguire Gesù stesso, fidarsi di Lui. Passiamo così dal vedere al credere. Quando Giovanni è entrato nella tomba vuota leggiamo che: ‘vide e credette’ (Gv 20, 8).

Tuttavia i segni non sono sempre facili da riconoscere: vediamo un Gesù fragile, la cui ora è l’ora della sofferenza, il cuo trono è la croce. Lo vediamo cambiare l’acqua in vino e far risorgere Lazzaro, ma anche essere deriso e abbandonato dalla maggior parte dei suoi discepoli, morire con una morte ignobile. Egli paragona se stesso ad un seme che deve morire per poter portare frutto.

Gesù ci dice che credere può comportare andare oltre ciò che si vede, infatti, dice a Tommaso, Benedetti coloro che pur non avendo visto crederanno.  Tommaso non era pronto ad accettare la testimonianza dei suoi compagni, tuttavia Gesù dichiara che la comunità, per quanto limitata e inconsistente, ha un ruolo essenziale nella trasmissione della fede.

Signore Gesù, aiutami nella mia incredulità, apri gli occhi del mio cuore per vedere i segni della tua presenza e credere. Aiutami a credere anche senza vedere.

__________

10. Ai pa dhe besoi…Lum ata që nuk pane e besojnë (Gjn 20:8, 29)

Në Ungjillin e Gjonit nuk e gjejmë kurrë emrin besim, por gjithmonë foljen, besoj. Gjoni nuk e kupton besimin si një teori ose një grup besimesh, për të besimi është një përvojë e jetuar: ne rritemi në besimin tonë, ndonjëherë ngadalë ndërsa përpiqemi ti  japim kuptim jetës tonë, herë të tjera përmes përvojave të thella që na hapin sytë e zemrës sonë në praninë e Hyjit, Shpëtimtarit tonë.

Çelësi për të besuar është takimi personal me Jezusin: për Nikodemin, gruan samaritane, burrin e lindur të verbër, Tomën dhe për shumë të tjerë që gjejmë në ungjillin e katërt, qe ai takim që ua ndryshojë jetën: kur ata takuan Jezusin, besuan. Ata besuan në Jezusin dhe kjo i bëri të ndryshonin jetën e tyre.

Pas mrekullisë së bukëve, turmat e pyetën Jezusin: “Çfarë duhet për të bërë veprat që kërkon Zoti?”Jezusi u përgjigj:“Vepra e Zotit është kjo: të besosh në atë që e ka dërguar” (Gjoni 6:28 -29).

Gjoni nuk flet për mrekulli, por për shenja. Zoti na ofron shenja që tregojnë përtej vetvetes. Ato tregojnë praninë e një Zoti shpëtimtar, të mëshirshëm në personin e Jezusit, i cili na thërret në një jetë të ngjashme me të tijën. Të besosh është të duash përtej shenjave, të ndjekësh vetë personin e Jezusit, t’i besosh atij. Kështu kalojmë nga shikimi në besim. Kur Gjoni hyri në varrin bosh, ne lexojmë se “ai pa dhe besoi” (Gjoni 20:8).

Megjithatë, shenjat nuk janë gjithmonë të lehta për t’u kuptuar: ne shohim një Jezus të brishtë, një Jezus ku ,ora të cilit është ora e vuajtjes, froni i të cilit është kryqi. Ai e sheh veten duke ndryshuar ujin në verë dhe duke ringjallur Lazrin, por edhe duke u përqeshur dhe braktisur nga shumica e ndjekësve të tij, duke vdekur : me një vdekje të turpshme. Ai e përshkruan veten si ajo fara që duhet të vdesë që të jetë në gjendje të japë fryt.

Jezusi na thotë se për të besuar  mund të ketë nevojë për të shkuar përtej asaj që shohim: në fakt, ai i tha Tomës, lum ata që nuk panë e besojnë. Toma nuk ishte gati të pranonte dëshminë e shokëve të tij, megjithatë Jezusi këmbëngul se komuniteti, sado i kufizuar dhe jokonsistent, ka një rol thelbësor në transmetimin e besimit.

O Zot Jezus,  më ndihmo në mosbesimin tim, hapi sytë e zemrës sime për të parë shenjat e pranisë sate dhe për të besuar. Më ndihmo të besoj edhe pa parë.