(Troverete il testo in italiano ed in albanese in fondo alla pagina)

This year we will remember St Ignatius of Loyola, whose feast we celebrate on July 31st, by reflecting on discernment. It is a word he used very often, a practice he developed throughout his life. It is also a word we hear more and more nowadays: so often in fact, that we need to understand it better, otherwise we risk reducing it to a slogan and emptying it of all meaning.

This blog is also inspired by Pope Francis’ latest document on The Call to Holiness in Today’s World,  which includes a whole section (166-177) on discernment.

[1] – Always discerning 

Some months before his death, Ignatius dictated some personal reminiscences, where he could tell his followers how God led him throughout his life, transforming him from a man full of vanity and empty dreams to a spiritual master and the founder of a religious order.

In these reminiscences, he chose to call himself the pilgrim, because that was how he understood himself and his life, always walking along the path he discovered he was called to follow, one step at a time. There were many surprises along the way, and more than once he had to give up what he had initially believed was what God wanted of him to move to a new place.

At the time of his conversion Ignatius had felt utterly convinced God wanted him to spend his life as a pilgrim begging his way in Jerusalem. Yet he ended up studying for long years in the best university in Europe of that time, and then spent the last 17 years of his life in Rome, at the head of a religious order that was built on a radically different understanding of religious life and mission.

In his writings Ignatius speaks of discernment in different ways. He insists on the need to discern our big decisions, trying to ensure they are what God wants of us. In the book of the Spiritual Exercises we also find two sets of rules for the discernment of spirits, where one learns to deal with  the different tensions – movements is the word Ignatius uses – in one’s spirit.

Yet it is clear that discernment meant for him much more than a method, it meant a whole way of life. Since it is God who made me, the best thing that can happen to me is to discover and do his will for me. We all know this is easier said than done, but Ignatius shows us it is possible if we are discerning persons, willing to walk this pilgrimage one step at a time.

In his recent document on holiness, the Pope speaks of discernment today as ‘an urgent need’. The gift of discernment has become all the more necessary today, since contemporary life offers immense possibilities for action and distraction, and the world presents all of them as valid and good. All of us, but especially the young, are immersed in a culture of zapping. We can navigate simultaneously on two or more screens and interact at the same time with two or three virtual scenarios. Without the wisdom of discernment, we can easily become prey to every passing trend. (167)

“May it please the supreme and divine Goodness to give us all abundant grace ever to know his most holy will and perfectly to fulfil it.” – St Ignatius Loyola


____________________________

Quest’anno ricorderemo S. Ignazio di Loyola, la cui festa si celebra il 31 luglio, riflettendo sul discernimento. E’ una parola che egli usava  molto spesso e una pratica che ha sviluppato durante tutta la sua vita. E’ anche una parola che sentiamo sempre di più al giorno d’oggi: così spesso che abbiamo bisogno di comprenderla meglio, altrimenti rischiamo di ridurla ad uno slogan e di svuotarla di ogni significato.

Questo blog si ispira inoltre all’ultimo documento di papa Francesco: La chiamata alla santità nel mondo contemporaneo, che contiene un’intera  sezione (166-177) sul discernimento.

[1] – Discernere sempre

Alcuni mesi prima di morire Ignazio dettò delle memorie personali, in cui raccontava ai suoi seguaci come Dio lo aveva condotto attraverso tutta la sua vita, trasformandolo da un uomo pieno di vanità e di sogni vuoti, in un maestro spirituale e in un fondatore di un ordine religioso.

In queste memorie egli scelse di chiamare se stesso il pellegrino, poiché era così che egli comprendeva se stesso e la sua vita: sempre in cammino lungo il sentiero, aveva scoperto di essere chiamato a seguire un passo alla volta. C’erano state molte sorprese lungo il cammino: più di una volta aveva dovuto abbandonare ciò che inizialmente aveva pensato essere ciò che Dio voleva da lui, per spostarsi in un posto nuovo.

Al tempo della sua conversione Ignazio era fermamente convinto che Dio volesse che lui trascorresse la vita elemosinando a Gerusalemme, come un pellegrino. Ma era finito a studiare per molti anni nella migliore università europea del tempo. E trascorse gli ultimi 17 anni della sua vita a Roma, come capo di un ordine religioso, sorto su un modo completamente diverso di comprendere la vita religiosa e la missione.

Nei suoi scritti Ignazio parla di discernimento in diversi modi. Egli insiste sulla necessità di discernere riguardo le scelte importanti, cercando di assicurarci che siano ciò che Dio desidera da noi. Nel libro degli Esercizi Spirituali troviamo anche due serie di regole per il  discernimento degli spiriti, in cui si impara a trattare le differenti spinte – mozioni è la parola usata da Ignazio – presenti nel proprio spirito.

Tuttavia è chiaro che discernere per lui significava molto di più di un metodo, significava un intero modo di vivere. Dal momento che è Dio ad avermi creato, la cosa migliore che possa capitarmi è scoprire e fare ciò che Lui  desidera per me. Tutti sappiamo che questo è più facile a dirsi che a farsi, ma Ignazio ci mostra che è possibile se siamo persone che discernono, che desiderano percorrere il loro pellegrinaggio un passo alla volta.

Nel suo recente documento sulla santità, il Papa dice che oggi il discernimento è una necessità urgente.  Al giorno d’oggi l’attitudine al discernimento è diventata particolarmente necessaria. Infatti la vita attuale offre enormi possibilità di azione e di distrazione e il mondo le presenta come se fossero tutte valide e buone. Tutti, ma specialmente i giovani, sono esposti a uno zapping costante. È possibile navigare su due o tre schermi simultaneamente e interagire nello stesso tempo in diversi scenari virtuali. Senza la sapienza del discernimento possiamo trasformarci facilmente in burattini alla mercé delle tendenze del momento. (167)

“Piaccia alla suprema e divina Bontà di donarci grazia abbondante per conoscere sempre la sua santissima volontà e compierla perfettamente.” – S. Ignazio di Loyola

_________________________________________

[1] – Gjithmonë shoshitës

Këtë vit ne do të kujtojmë Shën Injacin e Lojoles, festë të cilën e festojmë më 31 Korrik , duke reflektuar mbi shoshitjen Kjo është një fjalë që ai e përdori shumë shpesh, një praktikë që ai e zhvilloi permes jetës së tij. Është gjithashtu një fjalë që dëgjojmë gjithnjë e më shumë edhe në ditët e sotme:  në të vërtetë  shumë,  kështu  na duhet ta kuptojmë  mirë, përndryshe rrezikojmë ta zvogëlojmë atë në një slogan , duke e zbrazur nga thelbi.

Ky blog gjithashtu frymëzohet nga dokumenti më i fundit i Papa Françeskut mbi  “Thirrjen për Shenjtërinë në Botën e Sotme “, ku përfshin një seksion të tërë (166-177) mbi shoshitjen.

Disa muaj para vdekjes së tij, Ignaci diktoi disa përjetime  përsonale, ku ai u tregoi pasuesve të tij se si Zoti e udhëhoqi përmes jetës së tij ,duke e transformuar atë nga një kotësi me ëndrra të zbrazëta ,tek një mjeshtër shpirtëror dhe themelues i një urdhëri fetar.

Në këto komunikime përsonale , ai zgjodhi ta quante vetveten Shtegtar sepse kështu e kuptoi veten dhe jetën e tij, gjithmonë duke ecur përgjatë atij shtegu që e zbuloi se ishte i thirrur ta ndiqte, një hap në atë kohë. Pati  shumë surpriza përgjatë ecjes  së tij ku  më shumë se një herë iu desh të heqë dorë nga ajo që ai fillimisht besonte , ishte ajo që Zoti donte  ,që ai të shkonte në një vend të ri.

Në kohën e shndërrimit të tij, Injaci kishte ndjerë , plotësisht i bindur që Zoti  donte  që ai ta kalonte jetën si një shtegtar duke filluar rrugën e tij në Jerusalem. Megjithatë, ai përfundoi duke studiuar për shumë vite në universitetin më të mirë të asaj kohe në Evropë dhe më pas kaloi 17 vite të jetës së tij në Romë, në krye të një rregulli fetar të  ndërtuar prej tij mbi një kuptim rrënjësisht të ndryshëm për një jetë regudhtare e misionare..

Në shkrimet e tij Injaci na flet  për shoshitjen në mënyra të ndryshme. Ai këmbëngul në nevojën për të shqyrtuar vendimet tona të mëdha, duke u përpjekur për të kuptuar nëse janë ato që Zoti dëshiron për ne . Në librin e Ushtrimeve Shpirtërore ne gjithashtu gjejmë dy grupe rregullash për shoshitjen e shpirtrave, ku  njera, na meson si ti shqyrtojme tensione të ndryshme  – ku Injaci përdor fjalën lëvizje – në një shpirt

Gjithashtu është e qartë se  aftësia dalluese është  për atë, shumë më tepër se sa një metodë, kjo do të thote krejt mënyra  të jetuarit te jetës . Meqënëse është Zoti që më bëri, gjëja më e mirë që mund të më ndodhë është të  kryej vullnetin e tij për mua. Ne të gjithë e dimë se kjo është më e lehtë për ta thene  sesa për ta jetuar , por Ignaci na tregon se është e mundur nëse shqyrtojne  vullnetin e mire për filluar  këte shtegtim në një hap të jetës së tyre

Në dokumentin e tij të fundit mbi shenjtërinë, Papa flet për Shoshitjen sot si ‘një nevojë urgjente’. Dhurata e shoshitjes është bërë gjithnjë e më e nevojshme sot, pasi jeta bashkëkohore ofron mundësi të mëdha për veprim dhe zbavitje, dhe bota i paraqet të gjithë si të vlefshme dhe të mira. Të gjithë ne, por veçanërisht të rinjtë, jemi të zhytur në një kulturë shkatërruese. Ne mund të lundrojmë në të njëjtën kohë në dy ose më shumë ekrane dhe të ndërveprojmë në të njëjtën kohë me dy ose tre skenare virtuale. Pa urtësinë e Shqyrtimit, ne lehtë mund të bëhemi pre e çdo tendence kalimtare. (167)

“Hyji i Gjithëpushtetshëm dhe i Mëshirshëm na e dhashte Hirin e bollshëm për ta njohur  e për ta përmbushur  Vullnetin e Tij  të Shenjtë” –Shën Ignaci  I Lojolës